Dla pokerzystów, którym udaje się awansować na stół finałowy World Series of Poker, walka w finale prestiżowego turnieju jest centralnym punktem kariery. To szansa na zapisanie się w historii i wygranie milionów dolarów. Podobnie myślał Alex Lynskey.
Co jednak, jeżeli ten sen zamieni się w koszmar? Zamiast wielkich pul rozgrywanych w światłach kamer, będą tylko godziny frustracji i żadnego, nawet małego zwycięstwa. Właśnie tak czwartkowy finał wyglądał dla pokerzysty z Australii.
Profesjonalista, który ma na koncie 1,7 miliona dolarów w wygranych live, był w zasadzie jednym z bardziej doświadczonych graczy tego finału – więcej w cashach mieli tylko Joe Cada oraz Artem Metalidi. Lynskey miał dodatkowo całkiem solidny, piąty stack. Struktura Main Eventu jest dość wolna, a więc można był obstawiać, że Australijczyk trochę powalczy.
Przez trzy godziny nie wygrał ani jednego rozdania!
To nie jest sytuacja, która nigdy się nie wydarzyła. Patrick Chan w 2015 roku też nie wygrał żadnego rozdania. Wtedy jednak miał poniżej dwudziestu blindów i zagrał all-ina z KQ w drugim rozdaniu. Przegrał z Joe McKeehenem. Fernando Pons w 2016 roku też nie powalczył wiele – jeden jego all-in nie został sprawdzony i odpadł po dwunastu rozdaniach.
Lynskey mógł czuć się nieco lepiej niż pokerzyści, których wyżej wymieniliśmy, ale po całym turnieju musiał być jedna załamany. Taka szansa zdarza się przecież bardzo rzadko.
– Wyobrażam sobie, jak frustrujące to musiało dla niego być. Jestem pewna, że był w spocie, w którym czuł się bardzo dobrze. To musiało być załamujące. To jest właśnie ta gorsza część pokera, że istnieje w nim wariancja i pewną rolę odgrywa szczęście. W tak ważnym momencie nie dostał ręki lub jakiegoś set upu – mówi Kristen Bicknell z Team PartyPoker.
Sytuację Lynskeya może w pewien sposób zrozumieć John Racener. Oczywiście pokerzysta ten zajął drugie miejsce w Main Evencie, ale niedawno doświadczył podobnego runa w turnieju Colossus. Było tam 13.000 graczy. Racener dotarł do finału. Zagrał dwadzieścia rozdań – nie wygrał żadnego i odpadł na ósmym miejscu.
– To okropne, że dotarł tak daleko i miał takiego runa. Chyba nie umiałbym zagrać 47 rozdań i nie wygrać żadnego. Zacząłbym grać karty bez patrzenia w nie, aby w jakiś sposób cokolwiek wygrać.
Jeremy Ausmus również grał w finale Main Eventu. Pokerzysta zajął piąte miejsce w 2012 roku i wygrał 2,1 miliona. W rozmowie z Pokernews podkreśla, że była jedna inna, nieco lepsza strona całej sytuacji – Lynskey przeskoczył dwa miejsca płatne i wygrał 500.000$ więcej niż Antoine Labat.
– Na końcu musisz jednak patrzeć na to, że zająłeś siódme miejsce w Main Evencie. Tego dnia nie wygrałeś może żadnych pul, ale w całym turniej bardzo dużo. Byłeś tam, a więc udało ci się, miałeś więcej szczęścia niż 7.500 lub 8.000 osób, które grały. Samo dotarcie tam to wspaniała wygrana.
Jak podkreśla Bicknell, Lynskey nie powinien czuć się źle. Nie powinien też żałować decyzji, dopóki były opłacalne.
– Widziałam, że zrobił świetnego folda z AQ w odpowiedni na 3-beta – komentuje rozdanie, w którym Australijczyk spasował na shorcie, a rywal miał AK. – Jestem pewna, że przeglądnie te rozdania i poczuje się naprawdę dobrze. Jest świetnym pokerzystą. Z tego co widziałam, grał bardzo dobrze.
Nie można wykluczać, że to nie jest ostatnia wizyta pokerzysty w finale Main Eventu. Joe Cada i Mark Newhouse pokazali, że takie osiągnięcie jest możliwe. Alex był w wywiadzie po turnieju nieco zirytowany, ale stwierdził też, że nie może być niezadowolony z takiego występu.
– Przez dwie kolejne godziny dostawałem T-2 off, podbiłem AQ, a w następnym rozdaniu dostałem szóstki i przegrałem flipa. To jednak był fantastyczny run i nie mogę narzekać. Zaczynałem dzisiaj w środku stawki i podskoczyłem parę miejsc płatnych, ale na stole finałowym nie miałem kart i wiele zrobić nie mogłem.
John Hennigan i Mori Eskandani w Pokerowej Galerii Sław!
