Event #11 – $10,000 Omaha Hi-Low Split-8 or Better Championship

Zaledwie na 4 godziny wrócili uczestnicy Eventu #11 w odmianie PLO Hi-Low. Z wczorajszych ofiar „Hard Stop” – nowej zasady World Series of Poker – z pewnością najgorzej czuje się Steve Billirakis. Jeden z liderów i główny faworyt do wygrania bransoletki wrócił do stołu zaledwie na  kilkanaście minut!

Jak to możliwe? Billirakis najpierw przegrał sporą część żetonów do George'a Linda, a następnie całą resztę do Zhukova. W najważniejszym rozdaniu pomiędzy tą dwójką Viacheslav Zhukov podbił z buttona i Billirakis zdecydował  się na obronę swojego dużego blinda. Zawodnicy na flopie obejrzeli 6 Q 2 i Billirakis zagrał check/call. Pozostałe ulice, na których krupier wyłożył 4 i K rozegrane zostały identycznie, a w puli znalazł się prawie cały stack Billirakisa (zostało mu ledwie 50k)!

Nie wiadomo co miał Steve, ponieważ zaraz po tym jak Zhukov odsłonił A A 5 5 zmuckował swoje karty. Steve Billirakis resztę żetonów przegrał chwilę później i mógł udać się do kasy po $214,697 nagrody za trzecie miejsce.

Do heads upa Zhukov, który przypomnijmy dzień zaczynał jako short, przystępował już tylko ze stratą 2-3 w żetonach. Pojedynek trwał kilka godzin i cały czas był bardzo wyrównany, ale w końcu doszło do ostatecznego starcia. Rozdanie atakiem z buttona rozpoczął Lind, Zhukov przebił i dostał szybki call. Na flopie krupier wyłożył 4 K Q i poleciały all-iny:

Zhukov: A J 3 7

Lind: 9 8 6 4

Trzeba przyznać, że obaj do siły swoich rąk podeszli bardzo optymistycznie. Jakimś cudem na prowadzeniu z parą czwórek był Lind. Na turnie spadła jednak wiele zmieniająca 5 i mimo, że ręka Linda nadał była najlepsza to Zhukov miał teraz mnóstwo outów. Na riverze spada jeden z nich – 2 i kompletuje młodemu Rosjaninowi najlepsze układy Hi i Low, a także zapewnia bransoletkę Mistrza World Series of Poker 2011 w odmianie Omaha Hi-Low!

Poniżej lista finalistów wraz z nagrodami:

Event #12 – $1,500 Triple Chance No-Limit Hold'em

Turniej numer 12 –Triple Chance No Limit Hold'em to nic innego jak po prostu NLHL z możliwością dwóch „rebuyów”. Nazwa rebuy jest oczywiście umowna, ponieważ za dodatkowe żetony nie trzeba płacić. Każdy z graczy rozpoczynał grę mając w stacku tylko 1,500 w żetonach, ale pozostałe 3,000 były u krupiera. Można było je dodać do stacka w każdej chwili, albo grać po prostu turniej rebuy, a w przerwie doładować stack add-onem. Turnieje tego typu mają wypełnić lukę po standardowych rebuyach, które kiedyś były grane na WSOP z wpisowym $1,000. Zrezygnowano z nich ze względu na przebieg gry i straszny gambling jaki wtedy odchodził przy stolikach. Zawodowcy potrafili robić kilkanaście all-inów w ciemno i tylko dorzucać do puli. Niby pula rosła, ale z pokerem miało to nie wiele wspólnego.

W triple chance sytuacja wygląda już zgoła odmiennie i taka formuła podoba się graczom, co zresztą widać po frekwencji. Do turnieju zarejestrowało się w sumie 1340 graczy, a pula nagród wyniosła $1,809,000.

Do rywalizacji włączyło się wiele głośnych nazwisk, ale prosi chyba zbierają energię na main event, bo ponownie dużo w turnieju nie zdziałali. Najlepsze lokaty zajęli: Carlos Mortensen (40 miejsce – $7,453), Andy Black (30 miejsce – $8,846) J.C.Tran (28 miejsce – $8,846), Sam Trickett (16 miejsce – $12,952).

Honoru zawodowców bronił Bill Chen, który do finału awansował z 3 pozycji i walczył o swoją trzecią bransoletkę WSOP. Chen miał bardzo dobry początek. Tuż po tym jak z turnieju odpadł Matthew Henson (wyeliminowany przez Diaza), Bill Chen wskoczył na pozycję chip leadera. Chwilę później doszło do rozdania z Nicholasem Rampone i było to prawdziwe starcie na szczycie, w którym Q Q Chena pokonało J J vice-leadera.

Po kilkudziesięciu minutach gry z turniejem pożegnało się trzech kolejnych pokerzystów, a Bill Chen ciągle był chip leaderem i wydawać by się mogło, że rywale raczej mu się nie przeciwstawią. Raczej. Wtedy właśnie do akcji włączył się David Diaz, który finał rozpoczynał jako jeden z mniejszych stacków i przez większą jego część był shortem. Pokerzyści we dwójkę obejrzeli 8 7 3 na flopie i bardzo szybko doszło do all-inów. Chen z K J liczył na złapanie czwartego trefla, ale Diaz odsłaniając nutsowy kolor raczej nie musiał się martwić życzeniami rywala. Po tym rozdaniu to Bill Chen został shortem, a kilka minut później oddał resztę żetonów do Diaza w starciu K 5 vs J10. Zabójczy J spadł na turnie, a Chen musiał zadowolić się nagrodą pocieszenia w wysokości prawie równych $100,000.

Reszta potoczyła się już całkiem szybko i sprawnie. Najpierw Diaz z Q 4 sprawdził all-in od będącego na shortstacku Andrea Dato. Dato trzymał bardzo mocne A K , ale jak to bywa z „Anną Kurnikową” – ona tylko ładnie wygląda, ale nie nigdy nie wygrywa. Już na flopie Diaz łapie 2 6 4 , kolejne karty nic nie zmieniają i mamy heads up.

Heads-Up trwał, mimo równych stacków, zaledwie 20 minut. Diaz grał bardzo agresywnie i bez showdownów, ani nawet okazji do obejrzenia flopa zabrał Andersowi Meli połowę żetonów! W finałowym starciu Diaz z A 10 sprawdził all-in rywala z 4 4 . Ponownie flop przyjaciel z 10 w środku i Event #12 został rozstrzygnięty!

Zaraz po turnieju David Diaz na pytanie czy przed WSOP spodziewał się wygrania bransoletki odpowiedział”

„Prawdę mówiąc to spodziewałem się wygrania dwóch. Nie wiem dlaczego, ale po prostu tego oczekiwałem„

Poniżej lista finalistów wraz z nagrodami:

Event #13 – $1,500 No-Limit Hold'em Shootout