W poprzedniej części dowiedzieliśmy się, czym jest SPR (stack-to-pot ratio) i do czego może się przydać. W trzeciej i zarazem ostatniej części klasyfikujemy poszczególne SPR oraz opisujemy, w których sytuacjach poszczególne SPR sprawdzają się najlepiej. Owocnej lektury!
Wiemy już, że SPR~13 nie służy top lub over parom, do jakich wartości powinniśmy zatem dążyć? Proces ten składa się z dwóch części: najpierw na podstawie siły naszej ręki (i tego, jaki układ najprawdopodobniej trafimy) oraz znajomości tendencji przeciwnika oceniamy, jaki SPR będzie najkorzystniejszy (niektórzy będą nam dokładać z drugą parą przy SPR 7, inni z kolei są w stanie dołożyć z gorszą ręką zaledwie dwa razy tyle, ile wynosi początkowa pula przed flopem, czyli SPR 2), potem zaś staramy się stworzyć taki właśnie SPR poprzez manipulację puli przed flopem (dopasowujemy wysokość podbicia). W tym miejscu można oczywiście zaprotestować: skąd niby mamy wiedzieć, co trafimy na flopie? Cóż, z danymi kartami chcemy trafić konkretny flop, w przeciwnym razie będziemy unikać angażowania się, jeżeli więc trafimy coś z AK, będzie to najprawdopodobniej top para, gdy zaś zagramy z parą 22 i flop okaże się przyjazny, zapewne stanie się tak dzięki skompletowaniu seta. Oto, jakich przedziałów SPR przy danych układach szukamy, przy czym przy graczach loose zawsze będą one wyższe niż przy graczach tight:
– AK, AQ, AJ oraz KQ ? czyli ręce dające nam dużą parę potrzebują SPR 2-8 (w przypadku graczy, o których nic nie wiemy, warto jako punkt startowy przyjąć wartość 4)
– wysokie overpary (czyli przede wszystkim KK oraz AA) grają najlepiej przy SPR 3-10 (w przypadku graczy, o których nic nie wiemy, warto jako punkt startowy przyjąć wartość 5)
– sety ? SPR 8-20 (lub więcej) (w przypadku top seta na nieskoordynowanym boardzie SPR jest teoretycznie nieograniczony, wszak chcemy wrzucić wszystkie nasze pieniądze do puli z nutsem)
– blef ? nie możemy oczywiście blefować przeciwnika, który już jest zaangażowany w pulę, dlatego szukamy możliwie jak najwyższego SPR (tak aby nawet z top lub overparą nie był jeszcze zaangażowany)
Co zrobić jednak, gdy nie możemy doprowadzić do właściwego target SPR? W przypadku, gdy mamy akurat top parę, starajmy się, aby nasz SPR wynosił więcej niż 20 (czyli gdybyśmy przed flopem wrzucili do puli mniej niż 2% naszego stacka przeciwko jednemu oponentowi), co na bardziej zrozumiały język przekłada się po prostu tak: jeżeli nie możemy zbudować dużej puli przed flopem, zróbmy tak, aby była możliwie jak najmniejsza ? unikajmy w takich sytuacjach średnich pul. Jedyny wyjątek stanowią przypadki, gdzie nasi przeciwnicy są pasywni lub lubią zastawiać pułapki, od nich bowiem nie spodziewamy się raczej dużego betu stawiającego nas w trudnym położeniu.
A oto, jak klasyfikujemy dane SPR:
1. Niski SPR 0-7 czyli duża pula przed flopem
2. Średni SPR 8-19 czyli średnia pula przed flopem
3. Wysoki SPR 20> czyli mała pula przed flopem
Jak wspomnieliśmy wyżej, niskie SPR współpracują najlepiej z top i overparami (a osiągamy to dzięki wrzuceniu do puli 10% naszego stacka przed flopem), te wysokie z kolei idą w parze z mocnymi układami. Co jeszcze zmienia się przy wysokich SPR?
a) top lub overpara przestaje być zaangażowana
b) ranking rąk przed flopem traci na znaczeniu, gdyż potrzebujemy bardzo silnego układu, aby się w ogóle zaangażować ? w przeciwnym razie w większości pul nikt nie będzie zaangażowany
c) duże karty tracą na wartości ? ponownie związane jest to z nie angażowaniem się
d) pary, konektory oraz asy z blotką w kolorze zyskują na wartości ? zwiększają się implied oddsy
e) gra po flopie staje się ważniejsza
f) pozycja zyskuje na wartości
Wreszcie pozostały nam SPR z zakresu tych średnich. Otóż średni SPR najlepiej przydaje się przy…wyrzuceniu z puli przeciwnika ze słabym układem. A ponieważ top i overpary (trafione dzięki wysokim kartom) nie radzą sobie zbyt dobrze przy średnim SPR, używamy do kradzieży kart drawujących, czyli niskich i średnich par, konektorów oraz wszystkich innych grywalnych zestawów zawierających średnie i niskie karty. Drawujące ręce rozgrywamy zatem z dwóch powodów: po pierwsze aby trafić co najmniej dwie pary, po drugie ? w celu kradzieży puli. Kradzież udaje się wtedy, gdy SPR wynosi w przybliżeniu 13, zaś oponent ma akurat co najwyżej top (lub over) parę. To idealna sytuacja, aby zmusić przeciwnika do popełnienia kosztownego błędu, czy to poprzez zrzucenie lepszej ręki (jeżeli przeciwnik często folduje swoją top/over parę, kradnijmy pule bez skrupułów), czy też opłacenie nam lepszego niż jego top para układu (nasze impied oddsy niebagatelnie wzrastają).
Na sam koniec wreszcie warto podkreślić, że SPR jest narzędziem, które najlepiej sprawdza się wtedy, gdy gramy z intencją angażowania się w pule aż do all-inów. Jak zatem dochodzenie do owych all-inów przy danych SPR wygląda?
1) jeżeli SPR wynosi 1,5, po prostu gramy all-in na flopie
2) jeżeli SPR wynosi 3.5, zazwyczaj gramy check-raise all-in na flopie
3) jeżeli SPR wynosi 6, najpierw zastanawiamy się, czy chcemy doprowadzić do zagrania o wszystko; w przypadku decyzji na tak, gdy trafiliśmy akurat na przeciwnika, który często pasuje lub wykonuje luźne calle, powinniśmy zagrać overbet, gdyż albo przejmiemy pulę od razu, albo będziemy mogli już spokojnie zagrać all-in na turnie
4) jeżeli SPR wynosi 10 i mamy zamiar doprowadzić do all-inów, zaczynamy od dużego betu na flopie w nadziei na natychmiastowe wygranie puli lub podbicie ze strony przeciwników, w odpowiedzi na które zagrywamy all-in
Powodzenia przy wdrażaniu SPR w życie!
Na podstawie "Professional No-Limit Hold'em: Volume One" Matt Flynn, Sunny Mehta, Ed Miller
lol
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.