Liczenie kombinacji może okazać się przydatną umiejętnością, gdy staramy się ograniczyć zakres rywala na riverze. Gareth Chantler na łamach „Poker News” pokazuje jak wykorzystać to, gdy rywal robi spolaryzowany all in na riverze.
Zakres cold calla
Gra online 6-handed na stawkach 0,50$/1$. Regularny na tych stawkach gracz, mający 101$ przed sobą, otwiera do 2,50$ z cutoffa. Kolejny regular mający w stacku ponad 150$ sprawdza z buttona. Mający bardzo duży stack profesjonalista sprawdza z big blinda.
Na flopie pojawiają się K74. Big blind czeka, a pierwotny agresor c-betuje za 3$. Na tak relatywnie suchym flopie było to zagranie do przewidzenia.
Ale w tym momencie zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Button robi bowiem raise do 10$. Zagranie to reprezentuje gotową rękę w stylu seta siódemek lub czwórek. Następnie big blind decyduje się cold-callować ten raise.
Button może mieć w zasadzie wszystko – może nawet blefować z JT – ale call big blinda sygnalizuje już silny zakres. Nawet słabsze drawy do koloru w stylu T9 mogłyby mieć tu ciężką decyzję, żeby sprawdzić. Tym bardziej, że pierwotny agresor wciąż może na nowo otworzyć akcję.
Ponieważ big blind po prostu bronił się przed flopem, spokojnie może mieć ręce w stylu K7, K4, a nawet 74s. Jeśli weźmiemy pod uwagę akcję preflop, to zakres big blinda zdecydowanie jest najbardziej zróżnicowany. A patrząc na akcję na flopie, raczej nie ma słabego drawu lub słabej gotowej ręki.
Możliwości i ich brak
Pierwotny agresor spasował, więc turn zobaczyło dwóch graczy. Wtedy pojawiła się najbardziej interesująca karta z całej talli: A. Akcja jednak nie wybuchła. Big blind czekał, button zagrał za 15$ i dostał call. Efektywne stacki wciąż wynosiły około 130$.
A sprawił, że szansa na to, że button posiada kolor, znacznie zmalała, ponieważ większość drawów do koloru, z którymi mógł flatować preflop, to suited asy. Na flopie mógł mieć jedynie KJ, KQ, JT lub 65.
Tego samego nie można jednak powiedzieć o big blindzie. On tylko sprawdził preflop, dostając dobrą cenę. Może mieć w zasadzie dwa dowolne kara, łącznie z 53, ale również top pary w stylu K8.
Samych kombinacji króla suited jest dziewięć. I każda z nich jest nutsem na tym turnie.
Check-raise all in na riverze
Wszystko to szybko stało się ważne, ponieważ na riverze spadła 5 i big blind czekał po raz trzeci. Button zagrał za 24$, po czym big blind check-raisował all in. Żeby sprawdzić, button musiałby dołożyć 105$.
Popatrzmy jeszcze raz na zakres big blinda, z którym mógł sprawdzić na flopie: K7, K4, 74s, K[Xd] i silne drawy do koloru jak 65 i A8. Ręce takie jak 44 i 77 również są możliwe, aczkolwiek z nimi big blind czasem na pewno by 3-betował.
Kilka z rąk, które nie trafiły koloru, jak K7, K4, 74 i 44 na pewno są blef-catcherami, a nie dobrymi blefami. K7 i K4 blokują nutsa, są więc idealnymi kandydatami na blef, jeżeli big blind czuje, że nie ma wystarczająco silnej ręki, żeby sprawdzić.
Blefowanie z dwoma parami wydaje się szalone – szczególnie, że ręce te blokują sety. Uparty call na flopie z KQ wydaje się idealnym kandydatem na check-raise all in, ponieważ jest to ręka o wiele słabsza od blef-catchera, ale można było zrobić z nią check-call na turnie mając nutsowy draw do koloru.
Tak czy inaczej, button zdecydował się sprawdzić z 77. Mógł wmawiać sobie, że pokonuje 44. Ale pamiętajmy, że 44, nawet rozegrane w ten sposób, to zaledwie 3 kombinacje. Trzy kombinacje przeciwko dziewięciu kombinacjom nutsa. A przecież są jeszcze inne drawy do koloru, jak QJ, 65 czy 86. Innymi słowy, silniejsze ręce stanowiły o wiele większą część zakresu big blinda.
Wydawałoby się, że oczywistym zagraniem ze strony buttona będzie bet-fold. Zbyt często jest z tyłu, żeby kontynuować grę. Jak się zresztą okazało, big blind miał K2.
