W dzisiejszym artykule przyjrzymy się bliżej zagraniu, które w pewnych kręgach określane jest jako „niehonorowe”, jednak zarówno w grze cash, jak i w trakcie turniejów pokerowych może przynieść Wam bardzo dużo korzyści.
Zagranie check – raise jest dwuetapowym posunięciem, w którym pierwszy gracz czeka, drugi wykonuje zagranie, na co pierwszy odpowiada przebiciem. Dla początkujących zawodników zagranie to jest jednym z lepszych przykładów analizy rozdania na kilka kroków do przodu, ponieważ początkowy check wykonywany jest z intencją przebicia po ewentualnym zagraniu przeciwnika.
Zgodnie z definicją check – raise wykonywany jest przez zawodników bez pozycji. Jedną z korzyści płynących z tego rozegrania jest przezwyciężanie braku przewagi związanego z graniem bez pozycji. Ogólnie rzecz biorąc, zagranie check – raise posiada dwie główne podstawy uzasadniające jego wykonanie – może być traktowane jako value bet (kiedy macie silną rękę i prawdopodobnie jest ona lepsza od tej, którą posiada przeciwnik) lub jako blef (kiedy macie słabą rękę, która w starciu z rywalem jest przypuszczalnie z tyłu).
Check – raise jako value bet
Wyobraźmy sobie, że Wasz przeciwnik z późnej pozycji wykonuje raise, zaś Wy, będąc w posiadaniu pary szóstek, decydujecie się na sprawdzenie jego zakładu z big blinda. Flop w postaci K96 przynosi Wam seta szóstek – bardzo silny układ, dzięki któremu prawdopodobnie jesteście z przodu.
W tym miejscu możecie zdecydować się na kilka wariantów rozegrania. W grę wchodzi lead, czyli zakład bez pozycji, jednak może on zostać bardzo szybko rozszyfrowany i przeciwnik zdecyduje się od razu wyrzucić swoje karty, przez co Wasza ręka nie zostanie opłacona. Decydując się na check dajecie rywalowi możliwość wykonania zakładu kontynuacyjnego, który w przypadku raisu przed flopem będzie jak najbardziej uzasadniony.
Jeśli postanowicie wykonać zagranie check – raise, musicie pamiętać o tym, że jest ono zwykle uznawane za synonim agresywnej gry, co oznacza, że jest to pokaz siły (lub sprytnie ustalonego blefu). Check – raise jako broń na przeciwnika, który być może minął się z flopem, w wielu przypadkach może spotkać się z szybkim foldem, przez co zgarniecie mniejszą pulę, niż to możliwe.
Innym rozsądnym rozwiązaniem byłaby kombinacja check – call na flopie i check – raise na turnie, gdzie czwarta karta może poprawić układ Waszego przeciwnika, przez co będzie on mniej skłonny do wyrzucenia swoich kart.
Jeżeli rozważacie możliwość wykonania zagrania check – raise, musicie być wystarczająco pewni, że Wasz przeciwnik zdecyduje się na zakład kontynuacyjny, ponieważ nie ma nic gorszego, niż jego check w momencie, gdy posiadacie silną rękę. Jeśli zatem macie wątpliwości, czy Wasz rywal na check odpowie betem, zrezygnujcie z tego rozwiązania i sami zabetujcie, próbując zarobić dodatkowe żetony.
Ogólnie rzecz biorąc, istnieją trzy warunki, które uzasadniają wykonanie zagrania check – raise:
– macie silniejszą rękę niż Wasz przeciwnik
– jesteście wystarczająco pewni, że na Wasz check rywal odpowie zagraniem
– stwierdziliście, że check – raise jest lepszym sposobem na zbudowanie puli, niż zakład bez pozycji.
Check – raise jako blef
Większość zawodników decyduje się na check – raise wyłącznie w sytuacji, kiedy ich ręka jest bardzo mocna, dzięki czemu zagranie to wykorzystane w blefie może okazać się bardzo profitowe.
Podobnie jak w przypadku gry dla wartości, check wykonywany z intencją blefu oznacza, że oczekujecie zagrania kontynuacyjnego od przeciwnika. Decydując się na tego typu rozegranie musicie podejrzewać zarówno, że Wasza ręka nie ma większych szans na zwycięstwo w momencie showdownu oraz że Wasz przeciwnik jest skłonny do blefowania, przez co po Waszym przebiciu zdecyduje się wyrzucić swoje karty.
Powiedzmy, że ponownie znajdujecie się na big blindzie i po raz kolejny sprawdzacie zakład pochodzący od zawodnika z późnej pozycji, tym razem będąc w posiadaniu JT. Na flopie w postaci 765 czekacie, zaś początkowy agresor wykonuje zakład kontynuacyjny.
Ręka w postaci JT ma stosunkowo niski potencjał na przyszłość, dlatego też początkowy check i fold w odpowiedzi na zagranie rywala nie będzie najgorszym pomysłem. Patrząc jednak na flopa, szanse na to, że Wasz przeciwnik poprawił swój początkowy układ, są raczej niskie. Oprócz tego musicie wziąć pod uwagę przypuszczalny zakres Waszych rąk, w którego skład według Waszego rywala będą zwykle wchodziły karty niskie lub średnie.
Innymi słowy, w tym przypadku flop dużo bardziej sprzyja Wam, niż pierwotnemu agresorowi. Check – raise, który zgodnie z wcześniejszymi wnioskami jest uosobieniem siły, może w Waszym przeciwniku wywołać zaniepokojenie, zwłaszcza, jeśli jest on w posiadaniu asa lub króla high.
Podobnie jak w przypadku zagrania check – raise dla wartości musicie zastanowić się, czy przebijanie jest lepszą opcją na rozegranie ręki, niż na przykład zakład bez pozycji. W starciu z pasywnym graczem, który prawdopodobnie zrezygnuje z zakładu kontynuacyjnego, bardziej profitowym zagraniem będzie bet w pierwszej kolejności. Jeżeli natomiast Wasz rywal jest raczej agresywnym graczem, check – raise może sprowokować go do dalszej agresji, która może być dla Was bardzo kosztowna, on sam natomiast niechętnie wyrzuci rękę, przez którą zainwestował już w dane rozdanie sporo swoich żetonów.
Końcowe wnioski
Obok widocznych korzyści płynących z zagrania check – raise, warto również wspomnieć o dwóch zastrzeżeniach, które powinny Was od tego rozwiązania odwieść.
Po pierwsze – zagranie check – raise musi być następstwem dokładnej analizy i być dobrze zaplanowane. Jak wspomnieliśmy wcześniej, jest to dwustopniowy proces, który wynika z dokładnego planu na dane rozdanie. Po drugie – przebicie wykonywane po początkowym checkiem nie może wynikać z pragnienia udziału w spektakularnej, efektownej grze. Check – raise musi być drogą do zbudowania jak największej puli (w przypadku gry dla wartości) lub sposobem na wymuszenie foldu u przeciwnika (w przypadku blefu). Jeśli dane warunki nie zostają spełnione – zaczekajcie z tym zagraniem na lepszy moment.
Źródło: www.pokernews.com/strategy/10-hold-em-tips-01-25310.htm
