Jonathan Little powraca do analizy rozdań z ubiegłorocznego stołu finałowego Caribbean Poker Party. Tym razem bierze na warsztat rękę, w której przyszło mu się mierzyć z Prebenem Stokkanem. Pokusił się w niej o zagranie interesującego 3-beta z big blinda.
W grze pozostało czterech graczy. Każdy z nich posiadał spore pole manewru – najmniejszy stack, należący do Alexandu Papaziana, wynosił bowiem około 40 big blindów. Siedzący na buttonie Preben Stokkan podbił z Q9. Small blind spasował, a będący na dużej ciemnej Jonathan Little zdecydował się na raise. Trzymał J2.
– Z tego typu rękoma, które są na granicy foldu i calla, można pokusić się od czasu do czasu o przebicie – zaznacza trener. – W tym spocie będę czasem 3-betował ze słabymi A, słabymi K, rękoma w rodzaju Q6o-Q4o, a także suited waletami (J4s, J3s, J2s). Można to robić w około 20% przypadków. Jeśli umiejętnie dodamy te ręce do naszego zakresu 3-betów, który będzie również zawierać wszystkie najmocniejsze ręce (AA, KK, QQ, JJ, TT, AK, AQ) będziemy bardzo trudni do wyeksploatowania.
Stokkan podbił za 650.000, a Little przebił do 2.100.000. Gdyby stacki były nieco głębsze (w tym momencie stack efektywny wynosił około 60 big blindów), ambasador PartyPoker zdecydowałby się na większy raise.
Flop
Stokkan sprawdził. Na flopie spadły AQ6. Little trafił backdoor drawy do strita i koloru. Stokkan z kolei złapał drugą parę. Jednak nie jest to dla niego wymarzony spot. W wielu 3-betowanych pulach środkowe pary nie radzą sobie zbyt dobrze, szczególnie biorąc pod uwagę zakres big blinda.
Pula na flopie wynosiła 4.500.000. Trener zdecydował się na zagranie niewielkiego beta kontynuacyjnego za 1.800.000. Skąd pomysł na taki akurat sizing? – Zawsze musisz pamiętać o swoim zakresie. To bardzo ważne – zaznacza Little. – W tym przypadku nasz range, szczególnie na tym boardzie, jest bardzo silny. Dlatego tak naprawdę nie interesuje nas, co zrobi przeciwnik. Oczywiście, trzymając J-high, chciałbym, żeby spasował. Ale trzeba pamiętać o odpowiednio zrównoważonej strategii. Nie mogę używać dużego sizingu z blefami, a małego z value betami. Naraziłbym się na eksploatację ze strony przeciwników.
– Na flopie zazwyczaj używam jednego sizingu betów. Można oczywiście korzystać z różnych rozmiarów zagrań, ale wówczas bardzo trudno o zachowanie właściwej równowagi – kontynuuje Little.
Decyzja na turnie
Stokkan sprawdził. Turn przyniósł K. To niezła karta dla Little’a. Jeśli rywal trzyma damę, prawdopodobnie spasuje – jeśli nie na turnie, to na pewno na riverze. Według trenera Stokkan grał nieco tight, dlatego na riverze spasowałby prawdopodobnie również ręce w rodzaju A5.
Little zagrał beta za 3.000.000 do puli wynoszącej 8.100.000. To sizing, który zapewni mu fold equity na riverze. Gdyby uderzył za – przykładowo – 6.000.000 i został sprawdzony, rywal dostałby świetne pot oddsy na ewentualnego calla na riverze.
Stokkan spasował.
Little przyznaje, że na stole finałowym, z którego pochodzi omawiane rozdanie, był dość aktywnym graczem i dość często decydował się na luźne zagrania. Dlatego być może nie była to idealna sytuacja na blef. Dodaje jednak, że również w takich przypadkach od czasu do czasu trzeba decydować się na tego typu zagrania. – Nie myśl, że kiedy jesteś aktywny i bierzesz udział w wielu pulach, przeciwnicy uważają cię za kompletnego maniaka i w starciu z tobą nigdy niczego nie spasują. To nieprawda. Czasem po prostu nie mają innego wyjścia – podsumowuje Jonathan Little.
Jeśli chcecie poznać więcej szczegółów dotyczących tego rozdania i analizy Little’a, koniecznie zapoznajcie się z poniższym filmem:
Przepis na udany staking – co radzą profesjonaliści?
