Historia Main Eventu WSOP – 1990 – 1999

Kontynuujemy naszą opowieść o historii najważniejszego turnieju pokerowego na świecie. W trzecią dekadę istnienia Main Event WSOP wszedł bez człowieka, który był w dużej mierze odpowiedzialny za jego powstanie. Benny Binion zmarł bowiem pod koniec 1989 roku.

Organizację WSOP nadzorował od tego momentu syn Benny'ego, Jack, który musiał poradzić sobie z rosnącą popularnością cyklu, który zaczął się stawać za duży na małe Binion Horseshoe Casino.

Przez większą część z dwudziestu pierwszych lat istnienia WSOP rolę dyrektora turniejowego pełnił Eric Drache. To również dzięki niemu seria rozwijała się. On jako pierwszy pomyślał m.in. satelitach do Main Eventu. Później nagrodzony został członkostwem w Poker Hall of Fame. Po zakończeniu jego pracy dla WSOP schedę dyrektorów turniejowych przejęli Jim Albrecht oraz Jack McClelland.

Lata 1990 – 1999

W 1990 roku w harmonogramie WSOP było już łącznie piętnaście turniejów. Main Event przyciągnął 194 graczy, którzy stworzyli pulę wynoszącą prawie 2 miliony dolarów. Popularność wszystkich turniejów wciąż wzrastała.

Pokerowy cykl zaczął przyciągać graczy pochodzących z różnych środowisk i krajów, niosących ze sobą różne poziomy pokerowych umiejętności. WSOP nie był już turniejem, na którym spotykała się mała grupa zawodowych pokerzystów z Teksasu, którzy mieli przez parę dni pograć w karty.

Świetnie tę zmianę ilustruje Main Event z 1990 roku. Wtedy bowiem miało okazać się, że triumfatorem zostanie po raz pierwszy pokerzysta mieszkający poza USA. W heads-upie rywalizowali Mansour Matloubi, właściciel restauracji z Londynu, Irańczyk z pochodzenia oraz zawodowiec z Reno, Hans „Tuna” Lund. Panowie zagrali jeden z najbardziej fascynujących heads-upów w historii Main Eventu.

Warto przywołać rozdanie, w którym właściwie zdecydowały się losy tytułu. Lund miał niewielką przewagę w pojedynku i zdecydował się zagrać check-raise na stole 9 2 4. Matloubi zagrał all-ina, Lund po namyślę sprawdził i pokazał A 9. Miał więc parę dziewiątek. Matloubi był z przodu mają T T.

Po krótkim oczekiwaniu, na turnie pojawił się A! Teraz to Lund prowadził z dwoma parami, a Matlubi musiał trafić jedną z dwóch pozostałych w talii dziesiątek. Możecie zgadywać, co zdarzyło się dalej. Zobaczcie film z ESPN:

Komentatorzy, których możecie usłyszeć w filmie to David „Chip” Reese oraz Chris Marlowe. To, że Reese po riverze T mówi, że „bez wątpienia jest to najbardziej niesamowite rozdanie w Historii World Series of Poker” nie jest żadną przesadą. Nie było przez dwadzieścia wcześniejszych lat żadnego rozdania, które temu dorównywałoby dramatyzmem.

Matloubi wkrótce odebrał rywalowi resztę żetonów, wygrywając tytuł i prawie 900.000$.

Milion dla zwycięzcy

Rok później w Main Evencie zagrało już 215 pokerzystów. Po raz pierwszy w historii triumfator miał otrzymać milion dolarów, czyli dokładnie sto razy tyle, ile wynosiło wpisowe do turnieju.

Milion dolarów otrzymywał każdy z kolejnych zwycięzców aż do 1999 roku. Popularność turnieju utrzymywała (z małym wyjątkiem w 1992 roku) trend wzrostowy. W tamtym roku zagrało 393 uczestników, czyli dwa razy więcej niż na początku dekady. Wygrał Irlandczyk Noel Furlong, a na stole finałowym zagrało jeszcze dwóch jego krajanów. Padraig Parkinson odpadł na trzecim miejscu, a George McKeever zajął siódme miejsce.

Srebrna rocznica istnienia WSOP, czyli 25-lecie, które przypadło na 1994 rok, uczczone zostało dodatkową nagrodą. Zwycięzca otrzymał tyle srebra, ile sam ważył. Wygrał Russ Hamilton, który ważył prawie 150 kilogramów, dzięki czemu wzbogacił się o dodatkowe 28.512$ w srebrze. Ciekawe, że gracze, którzy zajmowali odpowiednio drugie i trzecie miejsce (Hugh Vincent raz John Spadavecchia) ważyli mniej niż 80 kilogramów.

W 1995 roku zwyciężył Dan Harrington, poczytny autor pokerowej strategii i przyszły członek Poker Hall of Fame. Rok później tytuł trafił w ręce Hucka Seeda.

Scotty Nguyen swoją bransoletkę w Main Evencie wywalczył w 1998 roku. Wtedy właśnie w finałowym rozdaniu Nguyen wypowiedział jedne z najbardziej powtarzanych i cytowanych słów w historii pokera – „You call, it's gonna be all over, baby” (Sprawdzisz, a będzie po wszystkim, dziecinko) – robiąc to chwilę przed tym, jak jego rywal Kevin McBride faktycznie dołożył żetony i sprawdził.

To jednak na 1997 rok przypada najbardziej pamiętne zwycięstwo w Main Evencie. Wtedy Stu Ungar zdołał po raz trzeci wywalczyć tytuł, będąc najlepszym pośród 312 uczestników turnieju.

Zwycięstwo Ungara miało niesamowitą otoczkę. Na Freemont Street ustawiono ogromną scenę. Tylko ten jeden raz finał Main Eventu WSOP odbył się poza kasynem. Niektórzy sugerowali, że zrobiono tak chcąc dać możliwość zobaczenie akcji rosnącej liczbie fanów Ungara, ale inni zwracali uwagę, że finał przeniesiono ze względu na remont kasyna Horseshoe.

Jakikolwiek był zamysł tej zmiany, warunki do przeprowadzenia finału nie były szczególnie dobre. Temperatura sięgała prawie 40 stopni, a mocny wiatr powodował, że karty własne graczy musiały być przytrzymywane plastikowymi card protectorami.

Gabe Kaplan, który komentował dla ESPN finał z 1997 roku, porównał powrót na szczyt Ungara i triumf do powrotu golfisty Jacka Nicklausa, który w 1986 roku wygrał tytuł Masters, kilka lat po tym kiedy (w wieku 46 lat) wygrał poprzednią dużą imprezę.

Ungar miał 44 lata w momencie swojego trzeciego triumfu. Ciężko już więc było mówić o nim „The Kid” jak w latach 80., kiedy wygrywał dwa pierwsze tytuły. Okazało się, że Main Event z 1997 roku był dla Ungara powrotem, ale i pożegnaniem. Pokerzysta zmarł bowiem rok później.

Zobaczcie statystyki trzeciej dekady rozgrywania Main Eventu:

Kilka ciekawostek z trzeciej dekady Main Eventu:

• Ungar, wygrywając w 1997 swój trzeci tytuł zrównał się liczbą mistrzostw z Johnnym Mossem (1970, 1971, 1974), który jednak swój pierwszy tytuł wygrał przez głosowanie, gdy został wybrany „Najbardziej wszechstronny graczem”.
• Podobnie jak Matloubi, mistrz z 1992 roku Hamid Dastmalchi urodził się w Iranie. Hans Lund po raz kolejny zaliczył wtedy deep runa w Main Evencie przegrywając podczas trzyosobowej gry przeciwko późniejszemu zwycięzcy, kiedy rywal znowu miał dwa outy.
• Spadek liczby uczestników w Main Evencie w 1992 roku był pierwszym takim przypadkiem od momentu powstania turnieju w formule freezout (1971). Coś podobnego nie zdarzyło się aż do 2007 roku.
• W 1995 roku Barbara Enright została pierwszą – i jak dotychczas jedyną – kobietą, która zagrała na stole finałowym WSOP. Zajęła piąte miejsce.
• ESPN relacjonował Main Event do 1998 roku. Wyjątkiem był 1996 rok, kiedy relacji nie było. W 1999 roku emitowanie relacji rozpoczął Discovery Channel i robił to przez kolejne trzy lata. Nie było jeszcze kamerek w stołach. Te pojawiły się parę lat później.
• W 1998 roku w ramach promowania filmu Rounders w Main Evencie zagrali Matt Damon oraz Edward Norton. Premiera obrazu miała miejsce parę miesięcy później. Matta Damona z turnieju wyeliminował Doyle Brunson.