Myśląc o pokerowych tellach przed oczami mamy słynną „poker face”, drżące ręce i inne tego typu fizyczne sygnały wysyłane przez nasz organizm.
Tak naprawdę fizyczne telle, które ułatwiają nam podejmowanie decyzji występują bardzo rzadko i trudno na nich opierać swoją pokerową strategię. Na szczęście mamy inne, znacznie bardziej przydatne rodzaje tzw. pokerowych telli.
Jednymi z najbardziej przydatnych są tzw. bet sizing tells, czyli sygnały wysyłane nieświadomie przez przeciwników za pomocą wielkości ich zagrań.
„Jeśli wiesz cze go szukać, to w każdym rozdaniu przeciwnik, za pomocą wielkości zagrań, będzie ci mówił jaką ma rękę. Dokładniej rywal będzie ci mówił jak się czuje ze swoją ręką, a ty za pomocą analizy będziesz mógł ustalić co on naprawdę ma” pisze Ed Miller, pokerzysta i autor pokerowych książek.
Aby lepiej pokazać jak znakomicie działają telle związane z wysokością zagrań Miller przytacza rozdanie, w którym brał udział.
Gra toczyła się na żywo na stawkach $2/$5 No Limit Holdem. Miller miał w stacku $1,000. Akcja zaczęła się od zagrania z UTG od regularnego tight gracza (stack $1,000), który podbił do $20. Sprawdzić zdecydował się kolejny bardzo mocno tight grający przeciwnik (w stacku pozostawało mu jeszcze około $350), a Miller mając Q-Q postanowił tylko sprawdzić.
Jak pisze uczynił to z kilku powodów. Po pierwsze obaj przeciwnicy to straszne „murki” i przebicie Millera sprawdziliby prawie tylko z lepszymi rękoma, z gorszych układów, z którymi mogliby sprawdzić Miller brał pod uwagę tylko J-J i A-K. Po drugie Miller nie lubi przebijać we wczesnych fazach rozdania, bowiem im dłużej trwa rozdanie tym więcej informacji on zbiera i tym lepsze decyzje może podejmować. Po trzecie, za Millerem decyzje podejmowało jeszcze aż pięciu graczy i nie chciał on z parą dam od razu budować puli.
Ostatecznie Miller sprawdził, na call zdecydował się także gracz z małej ciemnej, flopa oglądało więc czterech graczy, a pula wynosiła $85. Flop to 9-4-3 z dwoma kartami do koloru.
Small blind zaczekał, pierwotny agresor również zaczekał, a drugi z tight graczy zabetował za $60. „To pierwszy tell” pisze Ed Miller. Zagranie za $60 do puli $85 to dość duży bet od tight przeciwnika. Tego typu gracz raczej nie zagrywa w ten sposób z flush drawem albo z marginalną ręką. Wydaje mu się, że ma najlepszą rękę w tym momencie, to może być set, może być też overpara. Raczej można wykluczyć z jego zakresu 9, dwie pary i słaby draw do koloru. Może mieć draw z A-K, albo A-2 czy A-5.
Tak dużym zagraniem mówi on nam także, że raczej nie oczekuje sprawdzenia i chciałby pulę zgarnąć już teraz, a jeśli zostanie sprawdzony poczuje się niepewnie.
Ed Miller postanowił sprawdzić i ponownie tłumaczy się z decyzji o braku przebicia. Z parą dam prowadzi on z kilkoma rękoma z zakresu rywala, ale też z kilkoma zdecydowanie przegrywa. Tight przeciwnik po przebiciu może spasować T-T czy J-J, a więc przebijanie w tym momencie nie ma większego sensu. Miller sprawdził, a small blind i UTG spasowali karty. Na turnie było więc już tylko dwóch graczy, a pula wynosiła $205, rywalowi Millera pozostawało w stacku $270.
Turn to 7 nie kompletująca koloru. Przeciwnik zagrywa za $65.
„I oto nadszedł czas zapłaty za moją cierpliwość” pisze Ed Miller, który uważa, że teraz wie już wszystko o ręce przeciwnika. Zagranie to niesie według Millera wiele informacji. „Większość graczy kieruje się w grze emocjami, tym jak czują się ze swoim układem” stwierdza Miller.
Gracze tight nienawidzą ryzykować dużo pieniędzy bez super silnych układów. Rządzi nimi strach, obawiają się przegrać rozdanie. Na ten strach reagują na dwa sposoby:
- jeśli czują, że w danym momencie mają najlepszy układ, ale obawiają się, że kolejna karta może to zmienić zagrywają niestandardowo wysoko. Przyświeca im zasada „wygrać małą pulę, nie przegrać dużej”
- jeśli nie są pewni siły swojej ręki to albo czekają, albo zagrywają bardzo mały, sprawdzający bet
Biorąc to pod uwagę zagranie rywala za $60 na flopie i $65 na turnie mówi bardzo dużo o sile ręki rywala. Zagrywając na flopie rywal mówi nam „Mam silny układ, proszę nie próbuj mnie ograć”, a zagranie na turn to słowa „Proszę spasuj, bo mogę przegrywać”.
Po takiej analizie Miller uznał, że układ przeciwnika to dolny zakres jego zakresu betowania na flopie, a więc ręce JJ i TT. Z setem, czy parą AA Miller spodziewałby się zagrania za około $150.
Miller postanowił przebić all-in, a rywal po długim namyśle spasował swoją rękę i pokazał zrzucane dwa walety. „Tak bardzo polegam na tellach związanych z wysokością zagrań, że gdyby rywal zabetował za $150, $180, czy $270 spasowałbym swoje Q-Q” podsumowuje to rozdanie Ed Miller.
Na koniec pisze on, że nie da się po prostu przecenić ilości informacji jakie niesie za sobą wielkość zagrań przeciwników. Szczególnie dużo takich informacji można uzyskać na turn i na river, kiedy to pula rośnie i coraz większą rolę w podejmowanych decyzjach odgrywają emocje.”Obserwuj ręce, w których nie bierzesz udziału. Obserwuj jak przeciwnicy grają na turn i river. Licz pulę i patrz na wielkość zagrań. Zobaczysz wyraźne tendencje w grze rywali. Dodaj do tego trochę psychologii i zaczniesz rozumieć pokera znacznie lepiej niż do tej pory” – to wskazówka, którą Ed Miller kończy swój tekst.
Na podstawie – „Poker Strategy With Ed Miller — Bet Sizing Tells” – www.cardplayer.com
Idealny sizing przygotowujący shove na river. Nie dostrzegam w tym rozdaniu zadnych tells’ow sizingowych. Rywal tak samo zagrywa 2barrel-blefy jesli w ogole, z setem tez nie ma powodu innaczej zagrywac, jesli juz to mniejszy bet aby wciagnać overpary.
Jasne, 80% pot bet flop i 30% turn, po to zeby wsunac za 60% puli na river to super standard. Szczegolnie, ze nie dostajesz na river value od missed FD i SD.
No jak zajebiesz na turnie za 60% albo shove to napewno cie sprawdzi gole FD i dostaniesz tyle value ze omg….. Grasz niski bet na turn w celu wyindukowania shove villaina lub sciagania value z gorszych rak, a na riv koles jest juz tak zwiazany z pula ze ciezko mu wyrzucic jakies dobre SV
to call na turnie byłby lepszy? wygląda na to…
A ja panie Miller w takiej sytuacji gram często właśnie taki bet mając AA,KK czy seta, żeby donk zapodał mi all ina, widząc moją moją słabość po takim strachliwym becie. Właśnie umoczyłeś pan cały stack. A jak się mocno czułeś to było przebić o symboliczne 65 $, byłby call czy pan z JJ obsrałby się ze strachu ?
Pawcio podobno w Chorwacji (tak go bronil fizol pod poprzednia rozkmina KK 🙂 a tu prosze dalej wypisuje artykuly mozna by rzec PAWCIO TO JEST FIRMA!
Narobił zanim wyjechał i teraz wstawiamy, wstawiamy 😛
Zastanawia mnie jedno- jeśli obstawiał przeciwnika na TT-JJ a wykluczył ręce które go biją to po co zagrywał all-in wiedząc, że TAG-fish zrzuci swoją rękę? Jeśli w zakresie rywala są też drawy, to tego typu przeciwnik powie nam na riverze czy trafił. Hero powinien spróbować wyciągnąć więcej value z tej ręki.
Tok rozumowania i zagranie Millera potwierdzają słuszność tzw. Baluga theorem
Mega artykuł
Ale brednie koles gada
JEsli bedzie tak bardzo polegal na bet sizingu to bedzie dostawal regularne baty od regow, ktorzy beda to exploatowali.
Kolo pisze , ze jedynymi kominacjami FD jest AK A2 i A5 wiec tylko 3 kombinacje i gra allin.
Pozniej pisze „Tight przeciwnik po przebiciu może spasować T-T czy J-J, a więc przebijanie w tym momencie nie ma większego sensu” . A jaki sens ma przebijanie na turnie? Shove na turnie wyglada jeszcze mocniej niz raise na flopie
Watpie ze zrzuci QQ na takim boardzie po 2barrellach HERO.
Tutaj w takim wypadku tight gracz wpadł w pułapke wysokiej puli. Miał do wyboru lepsza wersje i grac overpotbet na turn niz grac donkbet sprawdzajacy.
Nasi prosi by te walety na turnie „valuebetowali” all in na turnie i pisali o „coolerze”, i tyle by wyszło z analizy betsizingu.
Możliwość dodawania komentarzy nie jest dostępna.