All-in to jedna z najważniejszych broni w ekwipunku każdego pokerzysty. Jak i kiedy z niej korzystać? Tego dowiecie się po przeczytaniu poniższego artykułu!
All-in to zagranie o dużej sile rażenia, dzięki któremu często zgarniesz pulę. Dlaczego zatem nie można robić tego za każdym razem? Ano dlatego, że im częściej zagrywasz all-ina, tym większe prawdopodobieństwo, że przeciwnicy przestaną wierzyć w siłę twojej ręki i zaczną sprawdzać z szerszym zakresem rąk.
O zagraniu all-in warto myśleć jako o swojej największej broni w pokerowym arsenale. Może wyrządzić rywalom dużo krzywdy, ale jednocześnie trzeba wiedzieć, kiedy z niej korzystać. Nie odstraszysz przeciwników, jeśli będziesz jej używał zbyt szczodrze i pobłażliwie.
Kiedy zagrywać all-iny w pokerze turniejowym?
W każdej pokerowej rozgrywce możesz wrzucać wszystkie żetony na środek stołu z kilku różnych powodów. Może być to próba podwojenia swojego stacka, może to być chęć postawienia rywala przed poważnym testem.
Większość graczy korzysta z all-inów, gdy zaczynają grać short stackiem, wynoszącym – powiedzmy – 10 big blindów lub mniej. Nie dysponują wystarczającą liczbą żetonów, aby móc wykonać zbyt dużo manewrów, więc ich opcje ograniczają się często do wejścia za wszystko lub foldu. Przykładowo, jeśli posiadasz 10.000 żetonów, blindy wynoszą 500/1.000/100 i trzymasz AQ, najprawdopodobniej zagrasz all-ina.
Inaczej wygląda to w przypadku graczy dysponujących pokaźnym stackiem. Mogą oni zagrywać all-in po to, aby wywrzeć presję na mniejszych stackach i postawić na szali ich turniejowe życie. Wyobraź sobie taką sytuację: pula wynosi 40.000, a ty trzymasz T9 na boardzie TJ5. Pozostaje ci 35.000 żetonów, a przeciwnik – który ma ich dużo więcej, bo 150.000 – zagrywa all-in. Stawia cię w tym samym w niewygodnym spocie.
Zalety all-inów
Posiadanie wiedzy, w których konkretnie momentach zagrywać all-iny, to jeden z najlepszych sposobów na efektywne korzystanie z własnego stacka. Przykładem niech będzie zbieranie blindów i ante bez żadnego oporu ze strony przeciwników. Poprzez all-iny unikasz także niepotrzebnego tracenia żetonów poprzez limp czy raise i fold na późniejszej ulicy.
Podajmy przykład: jeśli podbijasz z AT, a gracz z big blinda sprawdza, co zrobisz, gdy na flopie spadną 567 i rywal zabetuje? Gdybyś po prostu zagrał przed flopem all-ina, istnieje spora szansa, że wygrałbyś pulę bez konieczności oglądania flopa.
Siła pozycji
Najlepsze okazje na zagranie all-ina nadarzają się często w grze z pozycją. Im bliżej buttona siedzisz, tym większe prawdopodobieństwo, że twój all-in nie zostanie sprawdzony. Jeśli siedzisz na under the gun i wrzucisz na środek stołu wszystkie żetony, twoje zagranie musi przebrnąć przez ośmiu graczy. Jeśli z kolei siedzisz na buttonie, jedynie dwóch graczy może sprawdzić twojego all-ina.
All-in z wczesnej pozycji (UTG, UTG+1, UTG+2) jest bardziej ryzykowny od all-ina ze środkowej pozycji (MP, lojack, hijack). Jako się rzekło, najmniej ryzykowny jest ten zagrywany z późnej pozycji (z cutoffa bądź buttona).
All-in z blefem/semi-blefem
Nie musisz trzymać skompletowanej ręki, żeby wrzucić wszystkie swoje żetony na środek stołu. Jeśli masz na to ochotę, możesz to nawet zrobić kompletnie z niczym. Pokerowy blef, czyli próba przekonania rywala, że posiadasz lepszy niż w rzeczywistości układ, to ważna część rozgrywki, a efektywnym sposobem na jego przeprowadzenie jest właśnie zagranie all-in.
Szczególnie przydatny jest all-in z semi-blefem, czyli nieskompletowaną ręką, która posiada jednak spory potencjał na poprawę swojej siły. W idealnym przypadku rywal pasuje, ale nawet jeśli sprawdzi, nadal masz szansę na zwycięstwo w puli.
Przypuśćmy, że zagrywasz all-ina na flopie 456. Trzymasz A7. Nie masz skompletowanej ręki, ale dysponując drawami do strita z dwóch stron i koloru, istnieje spore prawdopodobieństwo, że na turnie czy riverze trafisz upragnioną kartę i zgarniesz całą pulę.
All-in dla wartości
Jeśli trzymasz nutsy albo rękę, którą uważasz w danym spocie za najlepszą, możesz wziąć pod uwagę zagranie all-ina dla wartości, nazywanego czasem „value shovem”. Bardzo często oznacza to zagranie overbeta, czyli zakładu przewyższającego rozmiar puli.
Przypuśćmy, że trzymasz 76 na boardzie 5K89K. Rywalizujesz z dwoma innymi graczami, a akcja rozdania jest bardzo intensywna. Szanse na to, że któryś z rywali (załóżmy, że obaj dysponują większym od twojego stackami) trzyma bardzo silny układ w rodzaju koloru A-high, fulla czy nawet karety, są całkiem spore. Jeśli w puli jest 300.000, a ty posiadasz jeszcze 450.000, możesz zastanowić się nad zagraniem value shove'a. Jeśli przeciwnicy rzeczywiście trzymają mocny układ, prawdopodobnie sprawdzą twojego beta.
Istnieje również zagranie, które nazywamy „delayed value shovem”. Oznacza to, że czekamy aż przeciwnik złapie dobrą dla siebie kartę. Przykład: trzymamy 77, a na flopie spadają 733. Jeśli od razu zagrasz za wszystko, najprawdodoboniej odstraszysz przeciwnika i nie wyciągniesz żadnej wartości. Zamiast tego – zwolnij tempo i daj rywalowi szansę na skompletowanie ręki, która może sprawdzić.
„Open shove” – co to takiego?
„Open shove” to po prostu zagranie all-ina jako pierwszy gracz, który dołączył do puli albo zagrywa na flopie. Mówiąc inaczej – rozpoczynasz akcję poprzez zagranie za wszystko, zamiast zagrania mniejszego raisu.
„Re-shove” – co to takiego?
„Re-shove” to zagranie all-in zaraz po tym, jak dokładnie to samo zrobił inny gracz. Przykład: na blindach 200/400/50 Gracz A zagrywa all-ina za 4.000 z cutoffa, a Gracz B zagrywa re-shove za 12.000 z buttona.
W wielu przypadkach korzystamy z zagrania re-shove po to, by wyizolować przeciwnika. Jeśli w powyższym przykładzie Gracz B jedynie by sprawdził, mógłby zaprosić do puli innych graczy. Jeśli natomiast chciał, żeby flopa zobaczyli jedynie on i Gracz A, re-shove jest świetnym na to sposobem.
Re-shove oznacza z reguły silny układ. Dlaczego? Ano dlatego, że można założyć, iż pierwszy gracz zagrywajacy all-ina trzyma dobrą albo przynajmniej przyzwoitą rękę. Dlatego gracz decydujący się na re-shove oznajmia wszem i wobec, że trzyma bardzo silny układ i nie zawaha się go użyć.
All-in na bubble'u
Bubble to moment w turnieju, w którym tylko jeden gracz (bądź kilku) musi odpaść, aby reszta stawki zapewniła sobie miejsce w kasie. Jeśli zamierzasz zagrywać all-ina na bubble'u, upewnij się, że posiadasz ku temu dobry powód. To dlatego, że jeśli zagrasz za wszystko i odpadniesz, zostaniesz tzw. „bubble boyem”, czyli opuścisz turniej z niczym.
Większość short stacków unika zagrywania all-inów na bubble'u bez trzymania naprawdę silnej ręki. Wiedzą bowiem, że prawdopodobnie zostaną sprawdzeni przez rywala, który chciałby zakończyć fazę bubble. Istnieje pokaźna różnica w equity pomiędzy odpadnięciem na bubble'u a zakończeniem turnieju w kasie, więc jeśli zamierzasz podjąć ryzyko poprzez zagranie all-in, zrób z bardzo silną ręką, która da ci sporą przewagę.
Inne czynniki, które musisz wziąć pod uwagę
Zanim zagrasz all-ina, zwróć uwagę na rozmiary stacków. Jeśli wrzucisz wszystkie żetony na środek stołu zanim do akcji przystąpią gracze z dużymi stackami, wzrasta prawdopodobieństwo, że zostaniesz sprawdzony. I odwrotnie.
Miej również świadomość swojego stolikowego image'u. Jeśli rozgrywasz wiele rąk i często zagrywasz all-iny, przeciwnicy będą sprawdzać z szerokim zakresem.
Jeśli z kolei jesteś postrzegany jako gracz tight, przeciwnicy nie będą chcieli sprawdzać twoich all-inów. Powinieneś wówczas wykorzystać swój stolikowy wizerunek i zagrywać za wszystkie żetony również ze słabszymi rękoma. Dzięki temu będziesz w stanie wygrywać mnóstwo dodatkowych żetonów.
Tabelka all-inów
Tabelka znana szerzej pod nazwą „Push Fold Chart” pomaga graczom na short stacku zdecydować, kiedy powinni zagrać za wszystko, a kiedy powinni spasować z różnymi rękoma.
Poniżej przedstawiamy podstawową tabelkę Push Fold, która może okazać się pomocna w turniejowych sytuacjach, kiedy twój stack wynosi mniej niż 10 big blindów.
Jak przygotować się do swojego pierwszego high rollera?
