Zabójcza podróż

Chciałbym przedstawić ładną laurkę opisującą wszystkie pozytywne zmiany jakie zachodzą (zaszły?) na największym pokerroomie świata. I jeszcze o tym jak z tych dobrodziejstw może skorzystać tak kudłaty pies jak ja.

Idzie nowe – rozrywkowe

Na moją skrzynkę dostaję liściki od Daniela Negreanu, w których mistrz zachęca mnie do skorzystania z uroków Black Jacka i ruletki. No patrzcie Państwo, prawdziwe mistrzostwo świata…

Szkoda, że nie mogę skorzystać, ale we freerolach na FTP nie da się wygrać kasy i nie da się przegrać darmowych $25 (to znaczy tych, co je zwrócą, jak je przegrasz!)

Odrobina lektury

Ostatnio w taniej książce kupiłem Gracza Bena Mezricha – wydanie pocketowe za całe 8 złotych.

Przeczytałem od deski do deski, ponieważ wcześniej poznałem strategię podstawową, więc czytając Busting Vegas (taki był oryginalny tytuł, chyba bardziej wymowny) smakowałem trzy techniki pozwalające ograć kasyno.

Niestety tych technik nie da się zastosować w internecie, na żywo też mogą być duże problemy.

Dla ustalenia uwagi: w Black Jacka grałem dwa razy w życiu. Za pierwszym razem grając na najniższe stawki z 50 zł zrobiłem 500. Następnym razem wkupując się też za 50 zł przegrałem ponad 450 zł. Łatwo przyszło, łatwo poszło. Zdrowia i nerwów kosztowało dużo. Tak więc był to pierwszy i (mam nadzieję) ostatni Black Jack w moim życiu.

I jeszcze jedna lektura obowiązkowa. To Gracz Fiodora Dostojewskiego. Trudno go kupić, był w Dziełach Wybranych wydanych w PIW-ie, również w Pulsie, a osobno w kieszonkowej serii „Koliber” – arcydzieła literatury światowej – w latach 70-tych. To wydanie udało mi się znaleźć w antykwariacie.

Doskonałe studium psychologii i socjologii hazardu. Autor napisał to dziełko w niecałe pół roku, zaliczka poszła na spłatę długów hazardowych, zaś on sam podobno w jeden wieczór przeszedł wewnętrzną przemianę – został uleczony z namiętności do gry.

I jeszcze o nowej książce Bena Mezricha: Straight flush opisuje historię Absolute Poker – powstania, skandalu i upadku. Ciekawe, kiedy Królewski Poker zostanie wydany po polsku?

To tyle o książkach, wracamy do gry

Shit end go – czy coś w tym rodzaju

Zagrałem wszystkiego 2 takie turnieje po $1 wpisowego. W pierwszym nagroda wyniosła $10 i przegrałem w heads-upie z lepszą ręką preflop. W drugim grałem o całe $2 i też podobny efekt. Tylko jeszcze mam kilka uwag na temat propagandy tego formatu:

1) Ten mnożnik to wcale nie jest 10x – bo nie powinniśmy liczyć wpisowego tylko wygraną czyli razy 5!

A jeśli policzyć, że pula nagród powinna wynosić 3 x 0,93 = $2,79 to przy nagrodzie $10 prawdziwy mnożnik to 3,58. Tylko psia propaganda nazywa to 10x.

Ciekawe co to za rasa: psy z wyspy Man?

2) Porównywanie tych turniejów do 6-maxów hyper turbo nie ma sensu. A tak jest w oficjalnej odpowiedzi PSa. Bliższym modelem jest heads-up ht, tylko tu dochodzi zwiększenie wariancji.

Ja bym szacował wariancję jako D³ to znaczy sześcian odchylenia standardowego.

Tzn. jeśli np. wariancja w heads-upie wynosi $6,55, a odchylenie standardowe (pierwiastek kwadratowy z wariancji) to $2,55 to w naszym shitendgo wariancja wyniesie $16,58.

Tylko jak to uzasadnić teoretycznie?

Może ci, co rozegrali już setki SeG-ów pochwalą się rozkładami – można będzie policzyć faktyczną wariancję.

A u mnie?

Zwyczajnie. Staram się grać turnieje w Omahę hi/lo, czasem też w holdema. W Sunday Stormie przyszedłem 11tysięcy któryś – pomiędzy Warsawem (15 tys) a Fatimą de Melo (8800?). Pocieszyłem się tylko, gdy obejrzałem jej wyniki na PokerProLabs: tyle przegrać!

Nie mogłem porównać z wynikami Warsawa, bo on swoje turniejowe osiągnięcia schował. I nie tłumaczcie tego różnicą między Polską a Holandią. Najlepszy holenderski Pro – Marcel Luske grał pod flagą Malty. Szkoda, że wyleciał z TeamuPro PSa. Czyżby był za stary?

Na koniec filmowo

Na 30. WFF wybrałem sobie 7 filmów, z większości jestem zadowolony, także spotkania z reżyserami były interesujące. Niestety, w tym roku tylko jeden z moich typów znalazł uznanie jurorów.

---

To Trumna w górach (Coffin in the Mountain). Chińska produkcja mówiąca do czego może się przydać trup bywszego hazardzisty. Choć o tym, że to hazardzista dowiadujemy się pod koniec: najpierw był to trup nastolatki, potem obleśnego kulawego starca, później stał się młodym hazardzistą, by w końcu znów utracić tożsamość (bo hazardzista uwolniony od długów dziękuje Buddzie za nowe wcielenie).

Doskonały turecki Let's sin (Chodźmy pogrzeszyć) – o imamie, któremu podczas nabożeństwa ktoś zabił owieczkę (choć była to czarna owca, ale w moim meczecie?). Imam, były bokser, komandos, poradzi sobie również w roli detektywa.

I jeszcze serbski Travelator (jako polski tytuł sugeruję: Zabójcza podróż) Duszana Milića – o młodym graczu komputerowym, który zamiast strzelanek, dostaje zlecenie prawdziwego zabójstwa. I ma go dokonać w… Las Vegas. Film ma poetyckie dłużyzny, krajobrazy obozu dla uchodźców (z innych republik byłej Jugosławii, aktualnie z Kosowa), oniryczne obrazy zstąpienia do piekieł (schody ruchome do metra czy kolejki podmiejskiej i tytułowy ruchomy chodnik w Vegas), motywy orfickie (jak poruchasz murzynkę, to nie będziesz bał się śmierci, sorry dziewczyny, to jest dialog z filmu, za to seks z Mulatką naprawdę ładnie się ogląda). W dalszej części dostaje speeda i mokra robota odchodzi w rytmie gry komputerowej, choć zakończenie dalej jest poetyckie.

[Z tego filmu jest fotka, bo inne obrazki ode mnie nie wchodzą]

---

Mam nadzieję, że nie zdradziłem za dużo…

Do obejrzenia!