Rozdanie, w którym Rick Salomon wszedł all-in w Big One for One Drop, a następnie przypadkowo odsłonił kartę, stało się jednym z głośniejszych na tegorocznym World Series of Poker. Postanowił je przeanalizować specjalista od mowy ciała i pokerowych telli – Zachary Elwood.
To było rozdanie, w którym na szali leżały nie tylko miliony żetonów, ale również miliony dolarów. Przy stole siedziało pięciu pokerzystów. Byron Kaverman zagrał all-ina za 8.000.000 (trzynaście blindów) z A5. Fedor Holz miał TT. Sprawdził i zostawił sobie dwadzieścia blindów.
Button i small blind spasowali. Rick Salomon zagrał bardzo szybkiego all-ina z AK. Salomon i Holz mieli w zasadzie równe stacki. Niemiec miał trochę więcej żetonów. Zanim Rick zagrał all-ina, Salomon pokazał przypadkiem A, co Fedor dostrzegł. Chwilę później cały stół zobaczył tę kartę „face up”.
Zobaczcie to rozdanie:
Szybki all-in
Zachary Elwood, który jest autorem książek o mowie ciała i rozpoznawaniu telli pisze w tekście dla Pokernews, że po zachowaniu pokerowego amatora rozpoznać można kilka ciekawych rzeczy. Pierwszą z nich jest zagranie bardzo szybkiego all-ina z AK. Nawet bez specjalnego czytania zachowania pokerzysty, wiemy że jego zakres all-ina będzie (po flat callu od dużego stacka) dość wąski – od AK/JJ i lepsze.
Mając AA lub KK wydaje się, że wielu graczy chociaż na chwilę nie zastanowiłoby się nad zagraniem, czy też próbowało ukryć te mocne ręce udając namysł. Większość graczy w tym spocie z AA mogłaby też po prostu sprawdzić – przynajmniej wzięliby takie zagranie pod uwagę.
Ręce takie jak QQ i JJ dają motywację, aby faktycznie się zastanowić. Będąc rywalem Holza musimy tutaj pomyśleć, czy nie zrobił calla z AA lub KK. W takim więc razie, kiedy zakres jest dość wąski, all-in Salomona faktycznie wygląda na AK.
Ożywienie i ruch Salomona
Co widzimy w zachowaniu Salomona? Przed zagraniem all-ina i po zagraniu sporo się rusza. Agresywnie układa żetony, wzrusza też ramionami, kiedy wchodzi all-in. Dodatkowo kilka razy dotyka twarzy, a żetony przesuwa na środek bardzo szybkim ruchem.
Osoby, które zaznajomione są z materiałami przygotowywanymi przez Elwooda, wiedzą że w wielu spotach przed flopem, gracze mający AA i KK zdają się być bardziej skoncentrowani mentalnie. Myślą też nad decyzją. Ich celem jest tutaj chwila namysłu, aby wykonać jak najlepsze zagranie i instynktownie nie chcą przyciągać uwagi lub odstraszyć rywala. Dlatego też gracze z najmocniejszymi rękami zachowując dość stoicką postawę – przynajmniej przez dłuższą chwilę. Ruchy Salomona zdecydowanie osłabiają jego zakres.
Delikatne wzruszenie ramionami
W momencie zagrania all-ina u Salomona widać delikatne wzruszenie ramionami. Nie można zwykle przypisać temu zachowaniu przed flopem zbyt wielkiego znaczenie, bo zakresy rąk są jeszcze nieokreślone. Taki ruch oznacza mniej więcej „wszystko mi jedno”. To komunikować mogą jednak gracze z silnymi oraz słabymi rękami.
Gracze ze słabymi rękami mogą tutaj chcieć powiedzieć: „Czy ma to znaczenie, że zagram all-ina? Mam mocną rękę”. Gracze z mocnymi rękami powiedzą swoim ruchem ciała: „Ten spot nie jest dla mnie ważny. Mogę tutaj mieć słabą rękę, bo mi nie zależy”.
Są przykłady rozdań, w których gracze robią tak ze słabszą częścią zakresu. Przypomnijcie sobie podobne wzruszenie ramionami w rozdaniu, w którym Beth Shak miała na WSOP AA.
Elwood uważa, że w przypadku nieco bardziej doświadczonych graczy pokroju Salomona, taki ruch osłabi zakres właśnie z powodów wspomnianych wyżej o stoickiej postawie z AA i KK.
Sposób przesuwania żetonów
Nie jest to może wielka wskazów, ale specjalista od mowy ciała sugeruje, że gracze, którzy przesuwają wszystkie swoje żetony betując lub zagrywając all-ina, mają raczej słabszy zakres. Kiedy nie przesuwają wszystkich, ich zakres bywa mocniejszy.
Staje się tak dlatego, że gracze ze słabszymi układami chcą pokazać pewność siebie. Takie przesunięcie żetonów ma wyglądać właśnie na pewny siebie ruch. Dodatkowo, Elwood uważa samo werbalne anonsowanie all-ina za nieco niekulturalne (rywal nie może ich łatwo policzyć). Takie niesympatyczne i oschłe zachowanie łączymy raczej ze zrelaksowaniem i mocną ręką.
Gracze ze słabszymi rękami chcą, aby ich bety były dobrze widoczne i zrozumiałe. Nie chcą przesuwać tylko jednej wieżyczki z żetonami, aby ktoś nie pomyślał za nimi, że to tylko call. To dlatego przesuwanie wszystkich żetonów osłabia zakres. Elwood zaznacza jednak, że nie jest to tell, na którym należy się opierać.
Wzięcie kart do ręki
Całe zachowanie Salomona związane z tym, w jaki sposób trzymał karty było dość dziwne, niczym u zupełnego amatora. Przypadkowo pokazał jedną. Elwood uważa, że wcześniej aktor spojrzał na karty, ale udawał, że tego nie zrobił.
Niektórzy zauważyli, że Salomon grał w nieco szalony sposób w rozdaniach prowadzących do kluczowego z Holzem. To w zasadzie zgadzałoby się z tym, co widzieliśmy w jego występach np. w „Poker After Dark”.
Elwood uważa, że Salomon asa nie chciał tam pokazać. To, ze rywal go zobaczył, ogranicza zakres w zasadzie do dwóch rąk: AA lub AK. Ta druga jest bardziej prawdopodobna też ze względu na matematykę, bo więcej jest przecież takich kombinacji.
Holz to rozpoznał. Czemu myślał dość długo? Zdawał sobie sprawę, że all-in Salomona to albo AA albo AK suited (nie AK offsuit). W takiej sytuacji Salomon może mieć trzy kombinacje AA i trzy kombinacje AKs.
Pokazanie karty i całe to zachowanie Salomona doprowadziły do tego, że Holz miał tam prostszą decyzję. Elwood podkreśla jednak, że gdyby Salomon cały czas grał w nieco ekscentryczny sposób, to telle wymienione powyżej należałoby brać z pewną dozą sceptycyzmu. Analiza opiera się tylko na zachowaniu w tym konkretnym rozdaniu.
Holz ostatecznie sprawdził. Po dramatycznym rozdaniu wyrzucił z gry Salomona i Kavermana. Cały turniej ukończył na drugim miejscu. Przegrał tylko z fenomenalnym Justinem Bonomo.
Nick Jivkov o exploitowaniu ograniczonych zakresów
