Padraig Parkinson to człowiek instytucja w świecie irlandzkiego pokera. Gracz nierozerwalnie związany z najstarszym, europejskim turniejem pokerowym jakim jest Irish Poker Open.
Przy okazji ostatniego Irish Poker Open Padraig Parkinson udzielił wywiadu, w którym mówi między innymi o historii tego wyjątkowego turnieju.
„Ten turniej jest w moim DNA, gram go od 25, a może nawet już od 30 lat. Zacząłem w czasach THe Eccentric Club, gdy było tylko pięć stołów, na których toczyła się gra. To było w czasach, gdy słowo pokerzysta kojarzyło się podobnie jak łotr czy pedofil. Razem z Irish Poker Open zaliczyłem osiem czy dziewięć różnych lokalizacji. Grałem z wszystkimi największymi graczami irlandzkimi, ale też z wielkimi gwiazdami z USA jak będący tu i teraz Mike Sexton czy Dan Harrington” wspomina Parkinson.
Pokerzysta przypomina też początki turnieju Irish Poker Open. Terry Rogers, biznesmen i bukmacher,w Las Vegas spotkał przypadkowo Benny Biniona. Miało to miejsce w Horseshoe Casino akurat w czasie trwania WSOP. Chociaż wtedy WSOP to było tylko kilka stołów to Terry'emu bardzo się spodobało to co zobaczył i po powrocie do Irlandii założył The Eccentric Club, klub z 5-6 stołami pokerowymi oraz stołami do ruletki i black jacka. Sam klub to było jednak za mało, Terry z powrotem udał się do Stanów Zjednoczonych, namówił największych graczy i w 1981 zorganizował Irish Poker Open. Dzięki Terry'emu w na turniejach w Irlandii pojawiły się takie legendy jak: Doyle Brunson, Amarillo Slim, Chip Reese, Puggy Pearson czy Stu Ungar.
„Terry Rogers to facet, który sprowadził turnieje NL Holdem do Europy. Wcześniej w Europie w ogóle nie grano w tą odmianę pokera” opowiada Parkinson. Dodaje też, że turniej Irish Poker Open ma w sobie coś specjalnego, a tym czymś jest tradycja i piękna historia związana z turniejem. „Możesz dołożyć do puli nagród pół miliona, ale nie możesz kupić sobie 35 lat tradycji” mówi Padraig Parkinson.
Parkinson ciekawie też opowiada o Colette Doherty, która wygrała pierwszy turniej Irish Poker Open. Już to samo w sobie jest wyjątkowe, bo panie przecież stanowią zdecydowaną mniejszość na pokerowej scenie i dzisiaj, a kiedyś kobiet w pokerze było jeszcze mniej. „Grałem z Colette w dawnych czasach. Ona była kobietą, ale przy stole było jak jeden z facetów. Jeśli od stołu z Colette odchodziłeś po mniej niż 36 godzinach gry to uważała się za gościa, który ucieka od gry” wspomina Parkinson.
O spadającej frekwencji w Irish Poker Open Parkinson mówi, że jest to spowodowane dużą konkurencją ze strony innych turniejów, w tym festiwali EPT, które rosną w siłę, ale też faktem, że młodzi gracze nie rozumieją czym jest ten turniej i jaka za nim stoi tradycja. Parkinson dodaje, że dla wielu graczy starszego pokolenia Irish Poker Open to obowiązkowy turniej w kalendarzu, turniej, którego nie można opuścić, a dla młodych to taki sam event jak każdy inny.
Najciekawsze i być może dla części graczy najbardziej zachęcające do udziału w turnieju jest to co Parkinson mówi o atmosferze podczas turnieju:
„Jest coś specjalnego w podejściu Irlandczyków do gry w pokera. Irlandzki poker wywodzi się pubów i dla nas tradycyjnie jest to gra, która przede wszystkim ma dawać przyjemność i dobrą zabawę. To nie jest miejsce, w którym siedzisz jak na fotelu dentystycznym. Grałem przy stole, na którym prawie nikogo nie znałem. Po 20 minutach wszyscy rozmawialiśmy i się śmialiśmy. W wielu innych turniejach nikt nic nie mówi. To nie jest poker live, ci goście grają po prostu w internetowego pokera na żywo. W Irlandii nie obrażasz innych graczy, nie mówisz o tym jak źle rozegrali swoją rękę, a po przegranej z uśmiechem na ustach idziesz do baru na drinka z innymi pokerzystami i rozmawiasz o wszystkim, tylko nie o pokerze”
Na podstawie: „Padraig Parkinson: „Poker Doesn’t Belong to the Superstars”” – www.pokerlistings.com
