Kiedy stosować floating i jak z nim walczyć

Floating to obecnie jedno z najpopularniejszych zagrań pokerowych. Nikogo więc nie powinno dziwić, że temu zagadnieniu poświęca się bardzo dużo uwagi.

Definicja floatingu jest bardzo prosta – to sprawdzenie c.betu rywala na flopie z intencją przejęcia puli na turnie po okazaniu słabości przez naszego przeciwnika. W dzisiejszym, agresywnym pokerze, gdy gracze z bardzo szerokim zakresem podbijają pre flop i potem c.betują prawie każdy flop floating jest obowiązkowym zagraniem, które musi opanować każdy poważnie myślący o pokerowych sukcesach.

W ciekawym cyklu „Head Games” zamieszczanym na CardPlayer.com co jakiś czas trzech zawodowców wypowiada się na tematy pokerowej strategii. W ostatnim „Head Games” Chris Sparks, Jordan Morgan oraz Eric Lynch poruszyli właśnie temat floatingu. Trzech zawodowców mówi o tym, kiedy floatować, jakie warunki muszą być spełnione, aby zagranie to miało jak największą skuteczność, ale też opowiadają o swoich sposobach na walkę z tym zagraniem. Zobaczmy więc jak stosować floating i jak skutecznie się przed nim bronić.

Kiedy floatować?

Chris Sparks zaczyna od nakreślenia idealnego typu przeciwnika, który powinien być „ofiarą” naszego floatingu. Jest to gracz, który bardzo często c.betuje na flopie, ale po sprawdzeniu już niezbyt chętnie uderza na turnie. Kolejna ważna sprawa to pozycja, mając przewagę pozycji floating jest znacznie łatwiejszy, jednak Sparks zaznacza, że przeciwko dobrym graczom floating bez pozycji również może być skuteczny, bowiem nasz call bez pozycji na flopie musi być przez takiego przeciwnika odczytywany jako naprawdę silna ręka. Następny ważny czynnik to struktura flopa, najlepsze do floatingu są flopy, na których rywal musi zagrać c.bet, ale rzadko kiedy trafi na nim lepiej niż jedną parą. Przykładem takiego flopu jest K-7-3 w różnych kolorach. Dobrym pomysłem jest też floating na niskich flopach mając dwie overkarty. Na flopie 8-6-2 mając K-Q można floatować z dwóch powodów – po niskiej karcie na turn rywal może przestać betować, bo nasz zakres oceni na rękę typu niska/średnia para i stwierdzi, że już tego nie spasujemy, natomiast może on dalej blefować po wysokich kartach, które tak naprawdę nas nie przestraszą, a wzmocnią nasz układ. Ostatnia uwaga Sparksa odnosząca się do struktury flopa to informacja, że floatować powinniśmy tylko te flopy, na których byśmy slowplaowali silne ręce. Jeśli flop to 9 7 6 to raczej ciężko udawać silny układ rozgrywany jako slow play. W tym przypadku rywal chętnie zabetuje turn, bo będzie wiedział, że nasz zakres to tylko średnie lub drawujące ręce, a z pewnością nie ma u nas monstera. Dlatego też Sparks mówi, że na tego typu flopach zamiast floatingu lepszy jest raise jako blef, to zaranie w takich sytuacjach ma znacznie większe szanse powodzenia.

Jordan Morgan również mówi o tym, że decydując się na floating bardzo ważny jest wybór dobrego przeciwnika. Nie powinno to być trudne, bo jest bardzo dużo zawodników, którzy c.betują blisko 100% flopów, ale po sprawdzeniu już poddają swoją rękę. Kluczem do skutecznego floatowania jest poznanie tendencji przeciwników. Dlatego tak ważna jest obserwacja z jakimi rękoma dochodzą do rivera, jakie ręce pokazują na showdownie i jak je rozgrywają. W ten sposób można znaleźć graczy, którzy nie tylko poddają zupełnie nietrafione flopy, ale też takich, którzy łatwo pasują takie układy jak np. druga para.

Eric Lynch mówiąc o idealnym przeciwniku wymienia te same cechy co Morgan i Sparks dodając jeszcze do tego, że dobrze jest jeśli podbijał on z późnej pozycji oraz dodatkowo jest graczem aktywnym, często biorącym udział w akcji. U takich graczy zakres ich kart jest bardzo szeroki, a co za tym idzie znacznie słabszy niż w przypadku tight przeciwnika podbijającego z wczesnej pozycji. Lynch zwraca też uwagę na to, że floatując warto mieć jakieś „opcje zapasowe” jak np. gut-shot do strita czy jedna albo dwie overkarty.

Jak walczyć z floatingiem?

Chris Sparks twierdzi, że wiele osób uważa, że najprostszym sposobem na radzenie sobie z floatującymi przeciwnikami jest odpowiednie dostosowanie swojej gry i rzadsze cont.betowanie. Jeśli ich przeciwnikiem jest gracz, o którym wiedzą, że raczej na flopie się nie podda c.betują rzadziej. W opinii Sparksa to nie jest dobre podejście, jeśli wiemy, że rywal często floatuje oznacza to, że sporą ilość żetonów dokłada on do puli mając słabe układy i powinniśmy starać się to wykorzystać. Dlatego też zamiast rezygnować z agresji sami powinniśmy zwiększać agresję, szczególnie w kolejnych rundach licytacji, częściej więc powinniśmy uderzać też na turnie, a jeśli jest taka potrzeba również często powinniśmy takich przeciwników 3-barrelować i zagrywać również na river.

Jordan Morgan stwierdza, że dla niego osobiście walka z floaterami jest łatwiejsza niż samemu stosowanie floatingu. Jeśli wnikliwie obserwujemy akcję na naszym stole to dość łatwo znajdziemy przeciwników, którzy floatują zbyt często. Po zidentyfikowaniu takie przeciwnika dalsza gra jest już bardzo prosta – częściej uderzamy na turnie ze słabymi rękoma, czekamy z rękoma mającymi wartość i wciągamy przeciwnika w pułapkę, możemy też stosować trzecią opcję, o której mówi również Eric Lynch.

Eric Lynch pisze, że przeciwko notorycznym floaterom uwielbia stosować jedno zagranie. C.bet na flopie, a potem check-raise na turn, w ten sposób jest w stanie wyciągnąć najwięcej żetonów od przeciwnika, który uważa, że floatować musi prawie w każdym rozdaniu. Lynch zaznacza jednak, że do takiego zagrania potrzebuje odpowiedniej wielkości stacków. Chodzi o to, żeby jego check-raise na turn stawiał rywala w zasadzie na allinie, jeśli stacki są głębsze to Eric uważa, że znacznie skuteczniejszym zagraniem jest po prostu zwykłe second-barrelowanie turna. W ten sposób nie pokazujemy słabości i często zmusimy floatera do spasowania ręki mniejszym kosztem.

Na podstawie – „Head Games – To float or not to float. That is the question” – www.cardplayer.com