Po czterech latach spędzonych w Londynie, festiwal WSOP Europe przeniósł się do Francji, by w 2015 zawitać do Berlina. Zapraszamy na drugą część artykułu podsumowującego dotychczasowe edycje tego festiwalu.
Po dodaniu do harmonogramu festiwali spod szyldu WSOP wydarzenia WSOP Asia-Pacific, europejska odsłona festiwalu ustąpiła jej miejsca w 2014 roku. 2016 rok stanowił przerwę dla obydwu festiwali, natomiast kolejny WSOP Europe odbędzie się w dniach 19 października – 10 listopada w czeskim kasynie King's w Rozvadovie.
Wydarzenie to pozwoli na wyłonienie jedenastu pokerzystów, którzy odejdą od stołów z mistrzowskimi bransoletkami. W trakcie festiwalu poznamy również pokerzystę, który sięgnie po tytuł gracza roku. Póki co największą szansę na to prestiżowe wyróżnienie ma Chris Ferguson i wszystko wskazuje na to, że konkurenci niejako dali za wygraną. W Rozvadovie nie zobaczymy bowiem m.in. Daniela Negranu czy Johna Monnette'a.
Zanim jednak zaczniemy emocjonować się wydarzeniami w Rozvadovie, zapraszamy do lektury podsumowania drugiej części festiwali wchodzących w skład dziesięcioletniej tradycji WSOP Europe. Jeśli przeoczyliście pierwszą część, to zaległości możecie nadrobić w tym miejscu.
2011 rok – Cannes
Na jesieni 2011 roku festiwal WSOP Europe po raz pierwszy opuścił deszczowy Londyn i przeniósł się do znanej z doskonałych win i świetnej kuchni Francji. Choć Cannes na całym świecie znane jest głównie dzięki festiwalowi filmowemu, przed sześcioma laty gwiazdy kina musiały ustąpić miejsca największym osobistościom świata pokera.
W 2011 roku w Cannes przyznano siedem mistrzowskich bransoletek, czyli najwięcej w ówczesnej historii cyklu. Pierwsze trofeum na francuskiej ziemi zdobył Szwajcar Guillaume Humbert, który wygrał event 2.680€ 6-Handed NLH (360 uczestników, 215.999€ za zwycięstwo). Drugi turniej – 1.090€ NLH – przyciągnął do stołów 771 pokerzystów, a na czele listy uczestników uplasował się Australijczyk Andrew Hinrichsen.
W kolejnych trzech turniejach niezły run zaliczyli Amerykanie – Steve Billirakis zdobył swoją drugą mistrzowską bransoletkę w turnieju PLO z wpisowym w wysokości 5.300€, Tristan Wade zwyciężył w evencie 3.200€ NL Holdem, natomiast Michael Mizrachi zdobył drugą z trzech mistrzowskich bransoletek w turnieju NL Holdem 10.400€. Był to event o wyjątkowej formule freezeoutu z 6-osobowymi stołami w dniu drugim i rozgrywkami heads-up w dniach trzecim i czwartym.
W evencie #6 Kanadyjczyk Phillippe Boucher przełamał dominację Amerykanów i zwyciężył w turnieju 1.620€ 6-Handed PLO. Zostawił on w tyle 338 pokerzystów i dopisał do swojego konta nagrodę w wysokości 124.584€.
Main Event z 2011 przyciągnął do stolików największą liczbę graczy w ówczesnej historii jego rozgrywania. Na stole finałowym zameldowali się m.in. Jake Cody, Max Silver i Shawn Buchanan. Ostatecznie w walce o tytuł spotkali się Amerykanin Elio Fox oraz Anglik Chris Moorman. Fox był chipleaderem przed startem gry na stole finałowym i ostatecznie udało mu się sięgnąć po mistrzowską bransoletkę, podpartą nagrodą finansową w wysokości 1.400.000€.
Choć żadnemu z przedstawicieli gospodarzy nie udało się zgarnąć najważniejszego trofeum, Barbara Martinez dostarczyła Francuzom sporo powodów do radości. To właśnie jej udało się zatriumfować w turnieju dla kobiet. Po zakończeniu całego festiwalu chyba nikt nie miał wątpliwości co do tego, że przeniesienie cyklu do Francji było dobrym pomysłem.
2012 rok – Cannes
Kasyna Majestic Barrière i Le Croisette Barrière w 2012 roku gościły uczestników festiwalu WSOP Europe ponownie. Francuzi mogli świętować zdobycie pierwszej mistrzowskiej bransoletki WSOP w trzecim evencie tego festiwalu. Roger Hairabedian zwyciężył w turnieju 5.300€ Pot Limit Omaha. Udało mu się uplasować na szczycie listy 96 uczestników tego eventu, inkasując tym samym 142.590€. Jego śladem poszedł również Giovanni Rosadoni, który za zwycięstwo w turnieju #4 3.250€ NL Holdem Shootout zgarnął 107.614€.
Podczas opisywanego festiwalu spore sukcesy zaliczyły również wielkie nazwiska światowej sceny pokerowej. W evencie #2 1.100€ NL Holdem zatriumfował Antonio Esfandiari, który oprócz mistrzowskiej bransoletki dopisał do listy swoich sukcesów nagrodę finansową w wysokości 126.207€. Był to kolejny akt doskonałego runa Amerykanina, który był świeżo po zdobyciu drugiej mistrzowskiej bransoletki i ponad 18.000.000$ w turnieju Big One for One Drop.
– Moje marzenie się spełniło – wspominał Esfandiari. – Pamiętam dokładnie ceremonię przed startem turnieju, kiedy to powiedziałem mojemu ojcu, że wygram dla niego bransoletkę. Mój zamiar był bardzo jasny, później ten sen się spełnił. Niezależnie od tego, co jeszcze zdarzy się w moim życiu, ta chwila zawsze zostanie w mojej pamięci. Wygranie bransoletki WSOP Europe kilka miesięcy później było wisienką na torcie. Byłem w siódmym niebie po samym One Dropie.
WSOP Europe był świetnym turniejem zlokalizowanym w południowej części Francji – jednym z lepszych miejsc do życia na świecie. Francuzi mają świetne jedzenie. Ja uwielbiam jeść, więc możecie sobie wyobrazić, jak bardzo mi się tam podobało.
Turniej główny WSOP Europe w 2012 roku przeszedł do historii pokera. Świeżo po pierwszej bransoletce WSOP zdobytej w turnieju innym, niż w odmianie Holdem (2.500$ Seven-Card Razz, 182.793$ za zwycięstwo) Phil Hellmuth uplasował się na szczycie fieldu obejmującego 420 pokerzystów i zgarnął jedną z największych jednorazowych wygranych w swojej karierze – 1.350.000$. Wygrana ta przyniosła mu również trzynastą z czternastu mistrzowskich bransoletek WSOP.
– To była ogromna wygrana w mojej karierze – powiedział Hellmuth. – Najpierw zdobyłem pierwszą nie-holdemową bransoletkę, później sięgnąłem po jedną z bardziej prestiżowych bransoletek – to było niesamowite. Po trzech drugich miejscach na festiwalu WSOP w 2011 roku, powrót i zdobycie dwóch bransoletek, pozwoliło mi uświadomić światu nie tylko to, że się nie wypaliłem, ale również, że jestem jednym z najgorętszych pokerzystów w latach 2011-2012.
Hellmuth, o czym wspomniał w niedawno wydanej autobiografii „Poker Brat”, dysponował sporą przewagą na starcie heads-upa z Ukraińcem Sergeiem Baranovem. Amerykanin sięgnął po tytuł dzięki rozdaniu, w którym jego AQ okazało się lepsze od A4 rywala. Jak się później okazało, losy tego pojedynku znane były przeciwnikowi Hellmutha dużo wcześniej.
– To było niesamowite, że Sergei, o którym nigdy wcześniej nie słyszałem, podszedł do mnie w nocy przed Main Eventem WSOPE i powiedział – „Ty wygrasz, a ja skończę Main Event na drugim miejscu”. Tak, jasne… W turnieju zagrało 450 graczy. Po dniu pierwszym on powtórzył swoją przepowiednię. Podobnie stało się po dniu drugim, trzecim i czwartym. Gdy obydwaj pojawiliśmy się na stole finałowym, ja wciąż byłem niedowiarkiem, ale później uwierzyłem. Wiedziałem jednak, że muszę świetnie grać do samego końca, w innym wypadku to nie ma szans na spełnienie. Jak wiemy – później spotkaliśmy się w heads-upie. To szalone! Ja wygrałem, a on skończył na drugim miejscu.
