Gavin Griffin w 2008 roku został pierwszym graczem, któremu udało się sięgnąć po pokerową Potrójną Koronę, czyli zdobyć bransoletkę WSOP oraz tytułu mistrza WPT i EPT. Od tamtej pory wyczyn udało się powtórzyć jedynie czterem pokerzystom. Jego wygrane w turniejach na żywo przekraczają 5.000.000$. Poniżej przedstawiamy Wam historię, którą całkiem niedawno opowiedział na łamach portalu CardPlayer.com.
„Kasyno w mojej okolicy organizowało niedawno swój coroczny turniej z wpisowym w wysokości 1.000$ i postanowiłem wziąć w nim udział. Poziom graczy był niezwykle zróżnicowany. Było kilku lokalsów, którzy zwykle grają turnieje za 100-150$. Kilku graczy przyjechało na weekend z Los Angeles i chcieli spróbować gierek w San Diego. Niestety pojawiło się też kilku świetnych zawodników, co mnie trochę zaskoczyło i rozczarowało. Byli wśród nich Joe Serock i Byron Kaveman.
Zaskakującym było to, że ludzie z tak wielu różnych środowisk i o tak różnych pokerowych doświadczeniach grali praktycznie w ten sam sposób. Prawie każdy w tym turnieju grał jednakowym stylem jak wszyscy inni. Oprócz jednego zawodnika, który mnie wyeliminował, ale o tym opowiem za chwilę.
W turnieju pokerowym prawie zawsze możecie odgadnąć następne zagranie swojego przeciwnika, jeszcze zanim je wykona. Tak było i w tym turnieju. Gracze albo podbijali za 2,5bb albo pasowali. Na flopie ich zakłady wynosiły od połowy do dwóch trzecich puli. Kiedy spadał river x, to wiadomo było, że zabetują, a kiedy spadał river y, to wiadomo było, że zaczekają. Jeden z graczy bardzo wyraźnie wyłamywał się od tej zasady.
Jedną z rąk zagrał w następujący sposób: na wczesnych blindach przed flopem miał miejsce limp i podbicie. Nie pamiętam dokładnego sizingu, ale nie rzutuje to na ogólny ogląd sytuacji. Na flopie spadły 6 3 2 i chłopak, o którym mówię, zaczekał. Gracz, który podbił przed flopem, zagrał za 1.800. Chłopak miał przed sobą ogromny stack – przebił go do 5.000, a tamten sprawdził. W puli było już 15.000 żetonów. Na turnie spadła 7 . Big stack wsunął za 54.000 żetonów, żeby postawić swojego przeciwnika na all-inie, choć zostało mu jeszcze ok 150.000 żetonów. Jego przeciwnik długo myślał. Kiedy dyrektor turnieju odliczał mu ostatnią minutę na podjęcie decyzji, gracz sprawdził z T-7 w karach. Z top parą i drawem do koloru trafił na seta szóstek u naszego głównego bohatera.
Ten przykład pokazuje niestandardowy przebieg rozgrywki, który zadziałał na korzyść naszego gracza. Oczywiście było też wiele innych, które nie wyszły mu na zdrowie, ale wybrałem to, bo idealnie opisuje niestandardowe myślenie tego chłopaka.
Swoją drogą pozwolę sobie na małą dygresję: turnieje z re-entry są niekorzystne dla lokalnych graczy. Przecież oni miesiącami siedzieli w tym kasynie i grali satelity i wygenerowali dla kasyna ogromny rake. Tymczasem goście przyjezdni bez problemu opłacili wpisowe, mieli kasę na re-entry, a jeśli ostatecznie doszli do kasy, zabrali ją z dala od tego kasyna i lokalny ekosystem na tym nie skorzystał.
Wracając do sprawy: przeciwnicy tego chłopaka byli niezmiernie podekscytowani grą z nim i co chwilę odwracali się, żeby przedyskutować jakąś jego linię z kolegami. Wielu mówiło, że pod koniec dnia będzie miał fortecę żetonów, jeśli dalej będzie grał w ten sposób. Mnie z kolei wydawało się, że czuje się niezniszczalny, dopóki ma stack i blindy są niskie, ale jak wzrosną to zacznie on grać bardziej tight. Niestety wyeliminował mnie zbyt wcześnie i nie siedziałem w kasynie aż tyle, żeby móc to zobaczyć. Wiem tylko, że przetrwał pierwszy dzień i scashował ten turniej.
Ta historia uczy, że jest sporo value w odróżnianiu się od tłumu i graniu inaczej, niż reszta zawodników. Zauważcie, że najlepsi gracze świata mają w sobie więcej ze Stu Ungara niż z Johnny'ego Mossa czy Sailora Robertsa. Nikt przecież nie wyróżniał się z tłumu tak jak Stu. Dobrze być innym, najlepsi prawie zawsze tacy są”.
źródło: www.cardplayer.com/poker-news/21067-poker-strategy-with-gavin-griffin-homogeny
