Kolejna analiza autorstwa Jonathana Little’a. Trener tym razem cofa się o kilka lat i bierze na warsztat rozdanie pochodzące z WSOP 2015. Udowadnia ono, że standardową grę należy od czasu do czasu wymieszać z nieco bardziej wymyślnymi zagraniami.
– Przed przyjazdem do Vegas podjąłem decyzję, że w trakcie WSOP skupię się na turniejach i poprawie kondycji fizycznej. Oznaczało to, że nie będę spędzał całych nocy przy stołach cashowych ani wychodził na miasto – pisze na wstępie Jonathan Little. – W pierwszych dziesięciu turniejach ani razu nie awansował do dnia drugiego rozgrywki. Zdecydowanie nie tak chciałem rozpocząć festiwal. Czułem, że gram dobrze – po prostu nie wygrywałem all-inów.
– Na szczęście, mój startowy harmonogram zawierał głównie turnieje z niskim wpisowym. Mimo że przegrywałem wszystko jak leci, byłem na minusie wynoszącym jedynie 15.000$ – kontynuuje.
Choć Little’owi mało co wychodziło, i tak codziennie pokazywał się w kasynie Rio, dając z siebie wszystko. Opłaciło się. Amerykanin dotarł na stół finałowy eventu No-Limit Hold’em 8-Handed z wpisowym 5.000$. Zajął ostatecznie szóste miejsce i wygrał 85.000$. Poniżej analiza rozdania z początkowej fazy turnieju, dzięki któremu Little zbudował całkiem przyjemny stack i był w stanie zajść aż tak daleko.
Analiza rozdania
Blindy wynosiły 75/150, a przy stole siedziało sześciu graczy. Gracz z hijacka, scharakteryzowany jako luźny i agresywny, podbił za 400 przy efektywnym stacku wynoszącym 25.000. Siedzący na cutoffie Little chciał wywrzeć na rywalu nieco presji i przebił do 1.100 z A2. Reszta graczy spasowała, a hijack sprawdził. – Ważne, aby zbudować agresywną dynamikę z graczami siedzącymi na prawo od nas – zaznacza Little. – Dzięki temu w przyszłości, gdy blindy zdecydowanie wzrosną, będą bardziej skłonni do opłacania naszych zagrań.
Na flopie spadły 853 dające Little’owi nutsowy układ. Przeciwnik zaczekał, a Amerykanin zabetował za 1.200 do puli 2.425. Rywal sprawdził.
Turn przyniósł 8. Ręka Little’a stała się w tym momencie nieco słabsza, ale ambasador PartyPoker i tak zdecydował się na zagranie kolejnego beta – 2.100 do puli 4.825. Miał nadzieję, że przeciwnik będzie uparty i sprawdzi z tripsami, over parą czy flush drawem. Tak też się stało.
Na riverze spadła Q. To nie najlepsza karta dla Little’a – przeciwnik nie sprawdzi ze zbyt dużą liczbą słabszych układów. Rywal po raz trzeci zaczekał, a trener zdecydował się na bet za 6.800 do puli 9.025. – Miałem nadzieję, iż rywal pomyśli, że skoro kontynuuję ze „standardowo wyglądającym” value betem, to „muszę” blefować – tłumaczy. Rywal rozmyślał przez około pięć minut, w końcu sprawdził, a na końcu posłał swoją rękę do mucka.
Odejście od standardowej gry
Choć to rozdanie może wydawać się trywialne i prostolinijne, Little uważa, że większość graczy zdecydowałaby się na slowplayowanie swojego układu na flopie bądź turnie albo na zagranie niewielkiego beta na riverze, sądząc, że rywal nigdy nie sprawdzi dużego beta. – Jeśli grasz deep stackiem i mierzysz się z luźnym, agresywnym rywalem, dobrym pomysłem jest prostolinijne betowanie ze swoimi skompletowanymi układami. Przeciwnik będzie zakładać, że taka „jednoznacznie prostolinijna” linia musi być w większości przypadków blefem, ponieważ sam blefowałby w podobny sposób – tłumaczy Little.
Dodaje, że aby podobne zagranie mogło zmylić rywala, musi on sądzić, iż jesteś w stanie blefować w taki właśnie sposób. Jeśli jasnym jest, że niemal zawsze grasz w prostolinijny sposób, nawet najbardziej luźni i agresywni gracze będą w stanie foldować swoje słabsze ręce.
– Żeby zostać opłaconym, szczególnie przez myślących pokerzystów, musisz od czasu do czasu odejść od standardowej gry. Pamiętaj, że rozdanie zaczęło się od mojego przebicia z A2 – większość graczy tight nawet nie wzięłoby takiego zagrania pod uwagę.
Puenta Jonathana Little’a jest bardzo prosta: jeśli nigdy nie wychodzisz poza strefę pokerowego komfortu, będziesz miał problemy z wyciągnięciem wartości, gdy ci się poszczęści i trafisz na flopie nutsowy układ.
Isaac Haxton – Widzowie pokochają Short Decka
