Phil Hellmuth – 10 Najważniejszych wydarzeń kariery

Phil Hellmuth jest na tyle barwną postacią, że sam mógłby wypełnić kilka interesujących list TOP-10.

Nie byłoby problemem zrobić zestawienie TOP-10 bad beatów Phila Hellmutha, TOP-10 wpadnięć w tilt czy TOP-10 cytatów. Czas już jednak najwyższy, aby Phila Hellmutha zacząć traktować poważniej – 13 bransoletek WSOP na koncie i prowadzenie w klasyfikacji WSOP Player of the Year – to w połączeniu ze znakomitym występem na WSOP 2011 spowodowało, że już chyba nikt nie będzie się z Hellmutha nabijał i żartował. Po wygranej na WSOP Europe Main Event Doyle Brunson powiedział, że Phil Hellmuth to najlepszy w całej historii pokera gracz turniejowy. Ciężko się z tym stwierdzeniem nie zgodzić, tym bardziej, że za Philem Hellmuthem przemawiają dziesiątki znakomitych wyników. Aby lepiej przekonać się o tym z jak niesamowitym graczem mamy do czynienia przyjrzyjmy się 10 najważniejszym wydarzeniom jego kariery.

10. 4th Annual Diamond Jim Brady

Zanim Phil Hellmuth zaczął odnosić sukcesy, które zwróciły na niego uwagę pokerowej społeczności grał w mniej medialnych turniejach, gdzie nie tylko budował bankroll, ale także zdobywał niezbędne doświadczenie i pewność siebie.

W 1988 roku na festiwalu pokerowym Diamond Jim Brady w Los Angeles po raz pierwszy pokazał swoje nieprzeciętne umiejętności. W turnieju z wpisowym $1,000 zajął drugie miejsce przegrywając tylko z Erikiem Seidelem i otrzymując nagrodę w wysokości $72,000. Następnie triumfował w Main Evencie tego festiwalu z wpisowym $10,000. Wygrana ta była warta $125,000.

9. Trzy bransoletki na jednym WSOP

Tylko pięciu zawodników w całej historii pokera może pochwalić się wygraniem trzech bransoletek WSOP w jednym roku. W tym gronie są: Puggy Pearson (1973 rok), Ted Forrest (1993), Phil Ivey (2002), Jeffrey Lisandro (2009) i oczywiście Phil Hellmuth, który tego spektakularnego wyczynu dokonał w 1993 roku.

Hellmuth triumfował wtedy w turniejach $1,500 NL Holdem, $2,500 NL Holdem oraz $5,000 Limit Holdem. Niewiele wtedy zabrakło do czwartej bransoletki, bowiem w turnieju $5,000 NL 2-7 Draw Hellmuth zajął 2 miejsce ulegając tylko Billowi Baxterowi.

8. WSOP Main Event 2002 – Początek antybohatera

World Series of Poker w 2002 roku nie był dla Hellmutha zbyt udany, tylko dwa płatne i szybkie odpadnięcie z Turnieju Głównego to było na pewno nie to na co liczył Hellmuth. Już wtedy był on jedną z gwiazd pokera, jednak trzeba pamiętać, że wtedy poker nie był tak popularny jak dzisiaj. Dlatego też Hellmuth był tak naprawdę rozpoznawalny przez bardzo nieliczne grono fanatyków pokera.

Gdy na stole finałowym WSOP Main Event znalazł się kompletny amator Robert Varkonyi, Hellmuth ogłosił, że nie ma on żadnych szans na wygraną. Będąc pewnym tego stwierdzenia Hellmuth zgodził się na to, żeby Varkonyi po ewentualnej wygranej ogolił mu głowę. Varkonyi turniej wygrał i mógł złapać za maszynkę do golenia…

(od 4 minuty)

Relacja z WSOP 2002 była jedną z popularniejszych w tamtych czasach relacji pokerowych pokazanych w stacji ESPN. Dzięki temu, pomimo braku sukcesu, Hellmuth po raz pierwszy trafił do tak licznego grona odbiorców i od razu zaczął kreować swój wizerunek anty-bohatera, który potem przez wiele lat umacniany przyniósł mu nie mniejszą sławę niż jego pokerowe sukcesy.

7. WPT Gold Rush Bonanza 2002

Turniej WPT Gold Rush Bonanza rozgrywany był kilka miesięcy po finale WSOP. Hellmuth ponownie stał się jednym z bohaterów telewizyjnej relacji, tym razem już dzięki swoim pokerowym umiejętnościom. Dobra gra i czwarte miejsce w połączeniu z wcześniejszym goleniem głowy na WSOP pozwoliły Hellmuthowi zapaść w pamięć wielu widzów.

W ten sposób Phil Hellmuth dostał się do grona największych gwiazd pokera, a uczynił to w najlepszym możliwym momencie, czyli tuż przed pokerowym boomem spowodowanym wygraną Chrisa Moneymakera na WSOP 2003.

Relacja z WPT Gold Rush Bonanza:

6. Wygrana w NBC National Heads-Up Championship 2005

W 2005 roku NBC postanowiło pokerowym widzom przedstawić nowy format pokerowego turnieju. 64 najlepszych graczy zaproszono do udziału w turnieju 1-na-1. Graczy podzielono na pary, rozlosowano drabinkę turniejową i zaczęła się walka o zwycięstwo w turnieju, który w najbliższych latach miał stać się jedną z najbardziej prestiżowych imprez pokerowych na świecie.

Phil Helmuth zwyciężył w inauguracyjnej imprezie w finale pokonując Chrisa Fergusona. Wygrana $500,000 była wtedy drugą najwyższą wygraną w karierze Hellmutha. Jednak od pieniędzy ważniejsze mogło być to, że turniej pokazywany był w telewizji, miał wysoką oglądalność i Phil Hellmuth jeszcze umocnił swoją pozycję pokerowej super gwiazdy.

5. Bransoletka z 2006 roku

W 2006 roku Phil Hellmuth wygrał turniej WSOP $1,000 NL Holdem. Biorąc pod uwagę, że ma on na swoim koncie aż 13 bransoletek nie byłoby w tym nic specjalnego, gdyby nie kilka faktów.

Rok wcześniej bransoletki WSOP zdobyli zarówno Johny Chan jak i Doyle Brunson i obaj na swoim koncie mieli już po 10 triumfów na WSOP. Phil Hellmuth od 2003 roku nie mógł wygrać turnieju WSOP i cały czas pozostawał z „tylko” 9 bransoletkami. Wygrywając w 2006 roku nie tylko więc przełamał złą passę, ale zrównał się z Chanem i Brunsonem i znowu był na szczycie tej prestiżowej klasyfikacji.

W sieci znalazłem również informacje obecnych na miejscu dziennikarzy, którzy uważają, że to wtedy zaczęło zmieniać się nastawienie pokerowej społeczności – do tej pory kibicowano przeciwko Hellmuthowi każdy bowiem chciał zobaczyć jego słynne reakcje po odpadnięciu, a wtedy miało się coś zmienić i doceniając jego klasę ludzie zaczęli kibicować za Hellmuthem. Wydaje się jednak, że takie opinie są nieco przesadzone i jeszcze przez kilka lat Phil Hellmuth musiał mierzyć się dużą niechęcią do swojej osoby.

4. Najwyższa turniejowa wygrana – 2012 rok

Tegoroczny The Big One for One Drop, turniej z wpisowym $1,000,000, to było wielkie wydarzenie w świecie pokera. Dość długo wydawało się, że jeden z największych graczy turniejowych w nim nie zagra. Phil Hellmuth znany jest bowiem z dość ostrożnego podchodzenia do pieniędzy i nie ma w nim skłonności do zbyt wielkiego ryzyka.

Jak na Hellmutha przystało miejsce w turnieju zapewnił on sobie w dość kontrowersyjnych okolicznościach. Zagrał w satelicie za $25,000, gdzie do wygrania było jedno miejsce w The Big One for One Drop. Phil znalazł się na stole finałowym, a następnie zamiast grać dalej postanowił poprowadzić negocjacje z graczami przy stole. Przekonał ich, żeby dali mu wygrać w zamian za udziały w ewentualnej wygranej w The Big One. Przeciwnicy zgodzili się i w taki mało sportowy sposób Hellmuth znalazł się na starcie wyjątkowego w historii pokera turnieju.

Ostatecznie zajął w nim 4 miejsce wygrywając $2,645,333. Nie do końca wiadomo ile z tych pieniędzy trafiło do niego, a ile do udziałowców, ale w statystykach jest to jego największa jednorazowa wygrana turniejowa. Do dzisiaj Phil Hellmuth w turniejach live wygrał już blisko 17,5 miliona dolarów.

3. WSOP 2011 – Hellmuth wszechstronnym graczem

Zarzutów do Hellmutha od osób mu nieprzychylnych było wiele. Nie umie panować nad emocjami, pajacuje, jest graczem starej daty i nie umie odnaleźć się we współczesnym pokerze, ale przede wszystkim jest tylko graczem Texas Holdem i nie umie grać w inne odmiany pokera.

Phil Hellmuth, szczególnie na ten ostatni zarzut, odpowiedział w minionym roku podczas World Series of Poker 2011. Co ciekawe nie wygrał on żadnej bransoletki, ale zamiast tego zajął: 2 miejsce w turnieju $10,000 2-7 Draw, 2 miejsce w $10,000 Seven Card Stud Hi/Lo, a przede wszystkim 2 miejsce w turnieju $50,000 Poker Players Championship. Chociaż więc Hellmuth  musiał w heads-upie uznać wyższość Briana Rasta to zdobywając 2 miejsce w turnieju składającym się z 8 odmian pokera pokazał wszystkim, że jest graczem wszechstronnym.

W tym roku Hellmuth już tylko potwierdził to co udowodnił rok wcześniej i wygrał bransoletkę numer 12 w turnieju $2,500 Seven Card Razz.

2. WSOP Europe Main Event 2012 – Bransoletka numer 13

Ten najnowszy sukces Phila Hellmutha wszyscy mamy jeszcze świeżo w pamięci. 13 bransoletka najlepszego gracza turniejowego w historii zdobyta podczas relacji live na Eurosporcie to wydarzenie znakomite dla całego pokera.

Phil Hellmuth wygrywając ten turniej zapisał się jednak w historii ustanawiając kilka historycznych rekordów:

• został pierwszym graczem, który wygrywał zarówno WSOP Main Event w Las Vegas jak i WSOP Europe Main Event
• na swoim koncie ma już 13 bransoletek i nie wydaje się, aby szybko ktoś mógł mu dorównać. Johnny Chan i Doyle Brunson mający po 10 bransoletek nie wygrali turnieju WSOP od 2005 roku. Najgroźniejszym rywalem Hellmutha w tym wyścigu może być Phil Ivey, który ma jednak aż o 5 bransoletek mniej
• Hellmuth zdobyłw tym roku dwie bransoletki dzięki czemu już trzykrotnie zostawał multi-zwycięzcą WSOP w jednym roku (1993, 2003 i 2012). Jest on oczywiście jedynym zawodnikiem, który może pochwalić się takim osiągnięciem

Jakby tego było mało wiele wskazuje na to, że w tym roku Phil Hellmuth zostanie zwycięzcą klasyfikacji WSOP Player of the Year. Pierwsze miejsce odebrać może mu już tylko Greg Merson, który aby tego dokonać musiałby zwyciężyć we WSOP Main Event.

1. Wygrana na WSOP Main Event 1989

To z pewnością najcenniejsze trofeum Phila Hellmutha. Trzeba przyznać, że oprócz nieprzeciętnych umiejętności Hellmuth ma też niesamowitą zdolność znajdowania się w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu.

Turniej z 1989 roku zapadł wszystkim w pamięć nie tylko ze względu na osobę Phila Hellmutha, ale być może przede wszystkim ze względu na osobę jego przeciwnika w finałowym pojedynku. W 1997 i 1998 roku WSOP Main Event wygrywał niesamowity Johnny Chan, który również w 1989 roku zameldował się na stole finałowym i był ostatnim przeciwnikiem Phila Hellmutha. Oczy całego pokerowego świata skierowane były na Chana, który był bardzo blisko historycznego osiągnięcia i wygrania WSOP Main Event po raz trzeci. Tymczasem na oczach całego pokerowego świata narodziła się wtedy nowa gwiazda – Phil Hellmuth.

Wygrywając w 1989 roku w wieku 24 lat Phil Hellmuth został najmłodszym zwycięzcą Turnieju Głównego WSOP. Tytuł ten odebrał mu dopiero w 2008 roku Joe Cada.