Jonathan Little jest zawodowym pokerzystą i doświadczonym trenerem. W dzisiejszym artykule pokaże Wam jak rozgrywać top parę na przykładzie rozdania z turnieju MTT.
Blindy wynosiły 400/800, a ja byłem na pozycji Hijack. Wszyscy przede mną spasowali, więc zdecydowałem się podbić do 1.700 z QJ. W stacku miałem 32.000 żetonów.
Nie widzę lepszej możliwości rozegrania tej ręki na tym etapie. Prawidłowe jest podbicie w wysokości 2x-2,75x, ale podbijałbym trochę więcej w zależności od umiejętności graczy będących na dealerze i na big blindzie, ponieważ to oni mają największą szansę zobaczyć flopa. Jeśli pozwolę dobremu graczowi obejrzeć tanio flopa, to nie popełni on błędu sprawdzając moje zagranie z szerokim zakresem. Muszę podbić więcej, by dać mu gorsze oddsy. Dzięki temu jego decyzja o sprawdzeniu z szerokim zakresem będzie trudniejsza.
Moim przeciwnikiem na big blindzie był dobry gracz loose-aggressive. Optymalne podbicie przeciwko niemu wynosiło około 2,2x. Tylko on mnie sprawdził, a na flopie spadły J64. Gracz z big blinda zaczekał.
Flop
Na suchych boardach (czyli na takich, na których jest niewiele możliwych drawów) można postawić nieco niższy zakład niż zazwyczaj. Wynika to z tego, że gracz, który jako pierwszy podbija przed flopem, ma później przewagę z całym swoim zakresem.
Gdyby w programie typu Equilab postawić mój zakres, z którym podbijam przed flopem, przeciwko zakresowi gracza, który sprawdza z big blinda, to wyszłoby, że na takim suchym boardzie mam około 61% equity. To powoduje, że można postawić nieco mniejszy zakład z prawie całym zakresem i będzie to opłacalne.
Warto wspomnieć, że na flopie A72 miałbym około 61% equity, na flopie JT7 miałbym 56% equity, a na flopie 987 miałbym 51% equity. W takich przypadkach powinno się stawiać zakład kontynuacyjny rzadziej, ale za większą kwotę.
W sytuacji, która rzeczywiście miała miejsce, warto postawić mniejszy zakład, po to aby nie wyrzucać z rozdania rąk typu 33 czy Ax. Flop nie jest skoordynowany i nie oferuje zbyt wielu drawów. Niższe podbicie pozwoli popełnić przeciwnikowi więcej błędów.
Optymalnym zakładem jest 1.700 żetonów. Przeciwnik sprawdził, a na turnie spadła 8. Rywal zaczekał.
Turn
Skoro mój przeciwnik sprawdził na flopie, z pewnością coś ma, ale ciężko określić, na ile jest to silny układ. Ósemka trefl nie uzupełniła wielu drawów, więc myślę, że to kolejna świetna okazja do value-betowania. Moja ręka jest całkiem silna i może być opłacona przez wiele słabszych układów. Chcę wybrać sizing, który opłaciłyby ręce w stylu J-9, A-6, 5-4. Zakładam, że A-x i 2-2 spasują niezależnie od wysokości mojego podbicia.
Za optymalny uważam zakład w wysokości 3.400 – 3.800 żetonów. Ostatecznie postawiłem za 3.400, a mój rywal sprawdził. Na riverze spadł K, a mój przeciwnik ponownie zaczekał.
River
Board wyglądał zatem następująco: J648K, a w puli było 14.000 żetonów. W tym momencie moja para nie była już najlepsza, ale król raczej nie pomógł mojemu przeciwnikowi skompletować silniejszego układu. Król na riverze poprawił sytuację takich rąk jak K-6 czy K-4, ale te ręce najprawdopodobniej zostały spasowane na turnie.
Prawdopodobnie miałem więc wciąż najlepszą rękę, a zatem powinienem postawić zakład dla wartości. Powinien być wysoki, by wyglądał na blef, a przez to mógł być sprawdzony przez słabsze ręce. Wszystko tu zależało od mojego przeciwnika. Gdybym myślał, że spasuje wszystko oprócz J-x powinienem postawić niższy zakład. Jeśli jednak przewidywałem, że może opłacić mój wyższy zakład, powinienem dać mu tę możliwość. Postawiłem zatem 9.200 – całkiem wysoką kwotę wyglądającą na blef. Miałem zamiar spasować, gdyby mój przeciwnik przebił. Ostatecznie rywal sprawdził mając J9.
Poniżej znajdziecie link do filmiku, na którym Jonathan Little w szczegółowy sposób analizuje powyższe rozdanie.
