Większość artykułów strategicznych skupia się na grze przeciwko silnym zawodnikom. Na co jednak komu takie umiejętności, jeśli nie będzie umiał wykorzystywać słabych graczy? Jednym z gorszych graczy przy stole jest zawsze calling station – jak zabrać mu żetony?
Jonathan Little zazwyczaj oczekuje od swoich uczniów, że będą bardzo wiele czasu poświęcać pokerowi poza stołami – ma to pomóc im wyrobić pewne fundamentalne strategie w prostych sytuacjach. Jeśli zaś chodzi o niskie stawki, to trener uważa, że większość profitu pochodzić będzie z błędów popełnianych przez przeciwników – ich wykorzystywanie przyniesie więcej zysku, niż automatyczna gra, która wszystkich oponentów traktuje tak samo.
Co do zasady, słabych graczy niskich stawek można podzielić na kilka typów: jedni będą wręcz tragicznie słabi, inni będą całkiem nieźli, a jeszcze inni będą tak zwanymi calling stations albo maniakami. Ten artykuł będzie poświęcony tym, których określa się jako calling stations.
Chodzi oczywiście o tych zawodników, którzy sprawdzają ze zbyt szerokim zakresem rąk przed flopem, po flopie i często też po turnie i po riverze. Część z nich będzie sprawdzać szeroko na turnie, a potem pasować do większości betów na riverze. Twoją rolą jest określenie ich zakresu na każdej ulicy.
Znaczenie ma również wysokość Twoich zagrań – Twoim celem jest zatrzymanie ich w rozdaniu z tym szerokim zakresem. Wielu pokerzystów próbuje ich wygonić z rozdania, żeby nie udało im się czegoś dobrać, ale nie jest to poprawna strategia. Powinieneś wyciągać value ze słabych drawów swoich przeciwników. Jeśli betujesz na tyle wysoko, żeby spasowali swój śmieciowy układ, to zmuszasz ich do tego, żeby podjęli prawidłową decyzję. Większość calling stations sprawdzi zagranie nawet za 50% puli niemal ze wszystkim. Jeśli podbijasz za więcej, to ich wyganiasz.
Załóżmy, że grasz na stawkach 1$/2$ i podbijasz do 7$, a sprawdza Cię jedynie calling station z big blinda. Na flopie spada J T 4 . Przeciwnik czeka.
Przeciwko większości normalnych rywali powinieneś betować z dobrymi układami i drawami, a czekać ze słabymi układami. Przeciwko pasywnym graczom, którzy często sprawdzają, powinieneś zagrywać nawet z tymi słabymi układami, ponieważ oni są w stanie sprawdzić nawet z czymś tak nędznym jak gutshot i A-high.
Gdyby oponent zagrał check/raise, powinieneś spasować większość rąk, oprócz tych najlepszych, ponieważ oni zagrają w ten sposób raczej uczciwie, co najmniej z top parą z dobrym kickerem. 
Załóżmy, że zagrałeś na flopie, a Twój przeciwnik sprawdził. Jeśli karta na turnie nie poprawiła ręki Twojego oponenta, to możesz pewne rzeczy domniemywać. Po pierwsze, najprawdopodobniej zagrałby check/raise z rękami typu K-J suited i lepszymi na flopie, a przed flopem zagrałby 3-bet z najsilniejszym zakresem. Takie ręce możesz więc wykluczyć. Raczej spasowałby też wszystkie asy, których druga karta się nie sparowała.
Które więc karty na turnie są dla Ciebie złe? Wychodzi na to, że niemalże nie ma takich kart, ponieważ zakres Twojego rywala jest bardzo szeroki. To powinno skłonić Cię do value betowania z większością rąk na turnie. Powinieneś zaczekać jedynie z rękoma typu A-Q albo 5-5, jeśli na turnie spadła jakaś karta kompletująca drawy, na przykład as albo ósemka.
Kolejna pora na rozważania pojawia się na riverze. Jeśli Twój rywal jest w stanie sprawdzić zagranie z A-high lub lepszą ręką, to wciąż masz pole do value betowania, ale powinieneś odpuścić zagrywanie na przykład z najniższą parą, ponieważ Twój przeciwnik sprawdzi Cię również z parami i zazwyczaj będą one lepsze od Twojej. Jeśli zagra call tylko ze średnią parą lub lepiej, to zawęź swój zakres jeszcze bardziej, co najmniej do top pary. Do Ciebie należy ocena, z jakim dokładnie zakresem może sprawdzić Cię Twój przeciwnik.
Jak widzisz, najlepszą metodą gry przeciwko calling station jest value betowanie. Bądź cierpliwy i unikaj blefowania, a jednocześnie uciekaj z rozdania, jeśli to on postawi zakład – najprawdopodobniej będzie miał wtedy silny układ.
