Historia Main Eventu WSOP – 1970 – 1979

Najważniejszy turniej pokerowy na świecie nie zawsze był wielkim spektaklem. Sięgające lat sześćdziesiątych początki były raczej skromne i ciężko szukać gdziekolwiek opisów emocjonującej akcji. Jak wyglądała historia Main Eventu? Zobaczcie, jak to się wszystko rozpoczęło!

Już za kilka dni rozpocznie się pokerowy „Super Bowl”, czyli Main Event World Series of Poker. Tak właściwie historia pokerowego turnieju ma swoje początki w końcówce lat sześćdziesiątych. Pierwsza edycja Super Bowl odbyła się w 1967 roku. Main Event wystartował zaledwie trzy lata później. To nie jedyne podobieństwa.

Obie imprezy miały też raczej skromne początki. Pierwszy „Super Bowl” nie miał jeszcze nazwy „Super Bowl”. Nie wyprzedano wszystkich miejsc na mecz, a dopiero niedawno odkryto i zmontowano stare nagrania, które pokazały przebieg widowiska.

Tak też się zaczęła historia World Series of Poker. Mała grupka pokerzystów zasiadła do gier cashowych. Nie było jeszcze klimatycznego turnieju, a reporterzy nie informowali o akcji. Nie ma nawet sensu szukać relacji filmowych.

Obie imprezy przed dekady urosły do rangi wielkich spektakli. Teraz szczegółowo pokazuje je telewizja i przyciągają uwagę ludzi na całym świecie. Tak jak Super Bowl nie jest kolejnym zwykłym meczem, tak również Main Event World Series of Poker nie jest zwykłym turniejem. To ten najważniejszy!

W tym tygodniu przedstawimy Wam na naszym portalu najważniejsze wydarzenie związane z Main Eventem. Pokażemy Wam jego historię i rozwój dekada po dekadzie.

Lata 1970 – 1979

Jak już napisaliśmy, World Series of Poker w pierwotnej wersji nie miało nawet formy turnieju. Były to gry cashowe, które w Binion's Horsehoe Casino na przestrzeni paru dni rozgrywała mała grupka pokerzystów. Nazywanie tego wydarzenie „World Series of Poker” jest trochę na wyrost, bo spotkało się paru graczy, a w całym Las Vegas było w tym czasie zaledwie kilkadziesiąt stołów do gry w pokera.

W 1969 roku Tom Moore zaprosił pokerzystów do swojego Holiday Hotel w Reno. Odbyć się tam miała impreza pod nazwą „Texas Gamblers Reunion”, czyli swego rodzaju ponowne spotkanie pokerzystów (właściwie to hazardzistów) z Teksasu. Za pomysłem stał współpracownik Moore'a, Vic Vickrey, a celem było po prostu ściągnięcie potencjalnych klientów.

W czasie serii gier cashowych w Holiday Hotel grali przyszli mistrzowie WSOP: Doyle Brunson, „Amarillo Slim” Preston, Johnny Moss i Walter „Puggy” Pearson.

Byli tam również Benny Binnion i jego syn Jack. Benny zapytał Moore'a, czy planuje w przyszłości rozgrywanie kolejnych edycji „turnieju”. Moore nie był zainteresowany. Jako, że wszyscy uczestnicy zdecydowali się na grę w pokera, impreza nie przyniosła oczekiwanych przychodów. Benny zapytał więc Moore'a, czy mógłby podobny event organizować co roku w Horseshoe. Tom nie miał nic przeciwko i wiosną kolejnego roku, odbyło się pierwsze World Series of Poker.

Przez półtora tygodnia w maju 1970 roku grupa pokerzystów walczyła przy stołach na pierwszym WSOP. Pośród gier, które pojawiły się w pierwszej edycji imprezy, były takie, które dzisiaj już tam nie występują: Five Card Stud, Five Card Draw oraz Ace to Five Lowball. Grano również Seven Card Studa (wersja High oraz Hi-Lo), Razza, Deuce to Seven i No Limit Holdema.

Pojawił się pomysł, aby wyłonić mistrza. Przeprowadzono głosowanie, które wygrał Johnny Moss. Otrzymał tytuł „Najbardziej wszechstronnego pokerzysty” i srebrne trofeum.

Akcję pierwszego WSOP oglądał reporter gazety Los Angeles Times Ted Thackrey Junior. Obserwowanie przez kilka dni pokerzystów rywalizujących w grach cashowych nie wydawało mu się szczególnie ciekawe. Zaproponował więc Binionowi, aby ten WSOP zamienił na jakąś formę zawodów, aby zwrócić większą uwagę. Swoje trzy grosze dołożył do pomysłu jeszcze „Amarillo Slim” Preston, który zasugerował, aby zorganizować turniej w formie freezout, gdzie zwycięzca weźmie wszystko. To miało się spodobać fanom.

W 1971 roku, podczas drugiej edycji WSOP, odbył się właśnie taki turniej. Pięciu graczy wpłaciło po 5.000$ na grę. Wygrał Johnny Moss, który w heads-upie pokonał Puggy'ego Pearsona. Wziął nagrodę wynoszącą 30.000$. Wcześniej podczas imprezy rozgrywano również cztery turnieje wstępne, gdzie wpisowe wynosiło 1.000$.

Main Event w 1972 roku miał już wpisowe 10.000$ z tym, że połowę tej kwoty dla każdego gracza opłacił Benny Binion. Jak wspomina w swojej biografii „The Godfather of Poker” Doyle Brunson, nawet to nie wystarczyło, aby zainteresować graczy „bo zapisało się dwunastu uczestników, ale gry cashowe były tak dobre, że tylko ośmiu z nas zagrało”.

Turniej trwa dwa dni, a po większym zamieszaniu jego zwycięzcą został „Amarillo Slim” Preston. W momencie gdy w grze zostali Brunson, Pearson i Preston – zarówno Brunson jak i Pearson nie chcieli medialnej sławy powiązanej z tytułem „mistrza świata pokera”. Dlatego też jak wspomina Doyle, obaj zaczęli „grać w szaleńczy sposób, aby dać Slimowi wygrać”.

Brunson wspomina, że Jimmy „The Greek” Snyder, który zajmował się medialną otoczką turnieju, nie był zadowolony z takiej sytuacji. Po spotkaniu z graczami zdecydowano, że trzeba zakończyć tę farsę. Brunsonowi pozwolono… wycofać się z eventu na trzecim miejscu. Mógł nawet zamienić swoje żetony na gotówkę, czyli zrobić coś, co w turniejach nie jest możliwe. Pearson i Preston zagrali heads-upa, a pozostałą część gotówki i tytuł mistrza wygrał „Amarillo Slim”.

Preston w pełni skorzystał ze swojego statusu mistrza świata w pokera i wyruszył w trwającą rok trasę medialną, podczas której odwiedził m.in. program The Tonight Show with Johnny Carson i inne miejsca, budując wizerunek swój, ale również pokera i World Series of Poker.

Częściowo dzięki jego wysiłkom, w 1973 roku telewizja CBS nakręciła dokument o World Series of Poker. Jego narratorem był Jimmy „The Greek” Snyder.

W tym samym roku w Main Evencie zagrało trzynastu uczestników. Tym razem każdy wyłożył już pełne 10.000$. Wygrał Walter „Puggy” Pearson, który zgarnął przy okazji 130.000$ za swój triumf. Właśnie podczas Main Eventu w 1973 historyczka Mary Ellen Glass przeprowadziła wywiad, w którym zapytała Benny'ego Biniona o przyszłość Main Eventu WSOP:

Mieliśmy w tym roku niesamowite zainteresowanie mediów. Zagrało trzynastu pokerzystów… chcę, aby ich było więcej niż dwudziestu w przyszłym roku. Jest potencjał, aby zagrało ich nawet do pięćdziesięciu. Później również może i ta liczba zostanie przekroczona.

Faktycznie, pod koniec lat 70. w Main Evencie WSOP grała już niezła (z naszej perspektywy) liczba uczestników, a w 1979 roku przekroczono w końcu liczbę pięćdziesięciu uczestników.

Tak wyglądały statystyki pierwszych dziesięciu lat rozgrywania Main Eventu WSOP:

Kilka ciekawostek z pierwszych lat, w których rozgrywany było World Series of Poker:

• Wpisowe od 1973 roku pozostawało na poziomie 10.000$
• Liczba turniejów WSOP wzrastała przez całą dekadę, dochodząc do trzynastu (wraz z Main Eventem) w 1977 roku, w którym również po raz pierwszy pojawił się Ladies Event. Był to turniej Seven Card Stud, gdzie wpisowe wynosiło 100$.
• Walter „Puggy” Pearson był pierwszym pokerzystą, który w ciągu jednego WSOP wygrał trzy eventy. Dokonał tego w 1973 roku.
• Po tym jak Moss w 1970 roku wygrał, otrzymał srebrne trofeum. Zwycięzcy Main Eventu w latach 1971 – 1974 otrzymywali podobne nagrody. W 1975 roku Brian „Sailor” Roberts za triumf otrzymał srebrną paterę.
• Rok 1976 był tym, który zapoczątkował tradycję przyznawania bransoletek. Przykładowo mówimy, że Johnny Moss ma ich w dorobku dziewięć. Tak określa się jednak wszystkie wygrane turnieje WSOP. Moss pięć z nich zwyciężył zanim zaczęto zwycięzcom przyznawać bransoletki.
• Main Event rozgrywano w formule „zwycięzca bierze wszystko” aż do 1987 roku, kiedy nagrody zaczęto rozdzielać między najlepszych graczy. W 1978 i 1979 roku połowę puli przyznawano zwycięzcy, a połowę dzielono na graczy z miejsc od drugiego do piątego.
• Hal Fowler, który wygrał w 1979 roku był pierwszym zwycięzcą Main Eventu, który nie grał w pokera zawodowo.