W dawnych czasach pokera zagrywanie check-raise'a nie było czymś, co często praktykowano. Teraz jednak to broń, którą w swoim arsenale powinien mieć każdy pokerzysta.
Doyle Brunson w swojej książce Super System wydanej po raz pierwszy w 1979 roku pisał, że gracze powinni w NL Holdem check-raisować bardzo rzadko. Argumentował wtedy, że gracze zarabiają najwięcej betując swoje najmocniejsze ręce zamiast czekania aż rywal będzie betował. Jeżeli tego nie zrobią, dajecie im szansę na zobaczenie darmowej karty.
Brunson argumentował także, że zagranie check-raise'a to informacja dla rywala oznaczająca, że macie mocną rękę, co przeradza zagranie w mocną technikę blefowania. Doyle był w tamtym czasie najlepszym graczem na świecie. Dzisiaj jednak w czasach solverów pokerowe strategie stały się bardziej wyszukane.
Johnathan „apestyles” Van Fleet postanowił niedawno wymienić cztery argumenty, które przemawiają za check-raisowaniem, na flopie kiedy nie macie pozycji.
Check-raise zwiększa pulę Waszych rąk z value
„Apestyles” mówi, że głównym argumentem za raisem jest wrzucenie do środka żetonów z dobrymi rękami. To samo w sobie nie wymaga wyjaśnień. Przyjrzymy się jednak fikcyjnemu rozdaniu, gdzie ktoś mógł zrobić check-raise, ale go nie zagrał.
Chodzi o to klasyczne rozdanie z „Rounders”. Mike McDermott trafił nutsowego strita z flopa przeciwko Teddy'emu KGB. W tym przypadku trzy check-calle sprawdziły się świetnie. McDermott wiedział, że rywal to bardzo agresywnego gracza (ogromny overbet na flopie), a więc mógł sobie pozwolić na czekanie. TeddyKGB zbudował dla niego pulę.
Sytuacje, takie jak ta, nie zdarzają się jednak często. Często sami musicie zbudować pulę, a zagranie check-raise'a na flopie jest na to świetnym sposobem.
W dawnych czasach KGB mógłby uważać, że McDermott ma strita lub dwie pary (wszak czy zagrałby w 1998 roku, gdy film miał premierę, check-raise na flopie?). Dzisiaj w tym spocie normalne jest, że gracze zagrywają check-raise z J8 lub J9. Czemu jednak tak robią?
To zwiększa fold equity z dolną częścią Waszego zakresu
Check-raise pozwala Wam na wzięcie puli ze słabymi rękami, które mogą poprawić się na turnie.
– To oznacza, że możecie grać bardziej agresywnie z gutshotami i backdorami. Normalnie wybierzemy ręce, które nie mają wiele equity, ale mogą zmienić się w duże układy lub trafić dodatkowe outy na turnie – mówi trener.
Unikacie gry bez pozycji z capped range
Poprzez zagranie check-calle zakres McDermotta zmienia się w capped. Czy tak właściwie zrobiłby tylko calla z dwoma parami, kiedy na boardzie są trzy karty do strita? Raczej nie. Jego sprawdzenie wskazuje, że ma tylko top parę. TeddyKGB może naciskać go na turnie – nie ma znaczenia, czy ma rękę, czy jej nie ma.
– Dzięki zagraniu check-raise'a unikamy tych trudnych spotów, w których musimy zorientować się, jak często ktoś będzie przeciwko nam blefował. Oddajecie przewagę polaryzacji, kiedy zagrywacie check-calla – tłumaczy trener.
Gdy więc zagrywacie check-raise, Wasz zakres może stać się spolaryzowanym. Macie wtedy nutsowe ręce (jak strit Mike'a) lub blefy (przykładowo gutshoty).
Kiedy macie wątpliwości, wybierzcie agresję!
Trener wyjaśnia, że powyższe słowa odnoszą się do stylu gry, który polegana atakowaniu. Małe check-raisy rzadko są zagraniami, które są złe.
Być może oglądacie streamy pokerzystyt na Twitchu. On absolutnie nie boi się rywali i gra agresywnie. Wyjaśnia, że check-raise może być ryzykowny. Czasem będziecie przykładowo raisowali i sprawicie, że pula jest za duża z jakąś „dziwną częścią” zakresu, czego nie powinniście robić bez pozycji. Ogólnie jednak chcecie dać rywalowi szansę na spasowanie. To świetna strategia.
Chcecie rywali postawić przed ciężkimi decyzjami.
– Ludzie myślą, że check-raisowanie to bardzo ryzykowna strategia, ale powiedzmy, że ktoś betuje 30 żetonów do puli 100. Betują za 30% puli. Gdy zagramy tam raise 3x, to ryzykujemy 90 żetonów, aby wygrać 130. To nie jest wielkie ryzyko. To dobra cena za nasz blef. Dlatego z czystym sercem blefuje moimi check-raisami – wyjaśnia.
