Poker Hall of Fame – znamy nominowanych graczy

Aktualnie na słynnej już ścianie w Harrah's Casino powieszonych jest 40 zdjęć, a wśród nich, poza pokerzystami, znajdują się także ambasadorzy i promotorzy pokera, którzy dla tego sportu zrobili bardzo dużo. W ten sposób uhonorowano między innymi Benny'ego i Jacka Binionów, Barbare Enright czy Mike'a Sextona. Wszyscy są lub byli pokerzystami, ale zdecydowanie bardziej znani byli z promowania pokera niż z samej gry.

Warto również od razu wytłumaczyć dlaczego na liście brakuje takich pokerzystów jak Phil Ivey, Daniel Negreanu, Tom Dwan czy innych młodych, ale już wybitnych pokerzystów. Otóż po śmierci Chipa Reese'a w Poker Hall of Fame ustalono „Chip Reese Rule„, która mówi, że do HoF dołączyć mogą tylko osoby mające powyżej 40 lat.

Kto w tym roku zostanie uznany legendą za życia? Poniżej znajdziecie listę nominowanych ułożoną alfabetycznie:

Annie Duke

13 września 1965 roku w Concord w stanie New Hampshire urodziła się Annie LaBarr Lederer, lepiej wszystkim znana jakoAnnie Duke. Biorąc pod uwagę, aktualną sytuacje to chyba dobrze, że Annie wyszła za mąż i zmieniła nazwisko gdyż „Lederer” aktualnie w świecie pokera nie jest kojarzone zbyt dobrze . Można powiedzieć, że Annie praktycznie urodziła się z kartami w ręku. Jej rodzice, jak i dziadkowie, byli wielkimi fanami gier karcianych i młoda dziewczyna bardzo szybka złapała pokerowego bakcyla. Pokera traktowała jednak tylko jako hobby, a rodzice robili wszystko co mogli by przez karty nie zawaliła nauki. Próby okazały się bardzo skuteczne i Annie dostała się na Columbia University gdzie zdobyła tytułyMaster of Psychology i Master of English (odpowiednik polskiego magistra z psychologii i filologii angielskiej). Można powiedzieć, że Duke była prawdziwym „psychologicznym talentem”. Dostała stypendium od National Science Foundation i rozpoczęła dalszą naukę na University of Pennsylvania gdzie była bliska zdobycia tytułu doktora. Zrezygnowała jednak ze szkoły w 1992 roku na miesiąc przed jej ukończeniem ponieważ wyszła za mąż za Bena Duke i przeprowadziła się do Columbus w stanie Montana gdzie była bardzo blisko brata i… rozpoczęła zawodową karierę pokerzysty. Jej wykształcenie bardzo pomogło jej w rozpracowywaniu rywali i Annie szybko zyskała sobie przydomek „Annie The Legend” . Regularnie ogrywała pokerzystów w klubach w Billings w stanie Montana po czym zaczęła stawiać pierwsze kroki w turniejach. W 2004 roku wygrała turniej WSOP Tournament of Champions eliminując z gry między innymi swojego brata. W jakiś czas po tym sukcesie napisała książkę „How I Raised, Folded, Bluffed, Flirted, Cursed, and Won Millions at the World Series of Poker”. Rok temu Annie rozpoczęła prace nad Epic Poker League, która ma w przyszłości ma być największą i najważniejszą ligą dla pokerowych zawodowców.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Annie Duke:

Barry Greenstein

Greenstein, uważany za jednego z najlepszych graczy cash w historii pokera, urodził się 30 grudnia 1954 roku w jednym z największych Polskich miast, tzn. w Chicago w stanie Illinois. Przygodę z kartami Barry rozpoczął już jako nastolatek, ale pierwsze pokerowe sukcesy odnosił będąc studentem na University of Illinois gdzie na czesne zarabiał głównie ogrywając kolegów. Studia Barry zakończył z tytułem Bachelor's in Computer Science (odpowiednik polskiego licencjata z informatyki) po czym rozpoczął karierę zawodową w firmie Symantec, którą wszyscy znają dzięki programowi Norton Anti-Virus. Greenstein każdą wolną chwilę spędzał jednak przy pokerowym stole i w wieku 36 lat zdecydował się na zawodową emeryturę i rozpoczęcie pokerowej kariery jako full-time pro. Teraz znamy go z gry w największych turniejach na świecie i z największych dostępnych gier cashowych. Dzięki swoim umiejętnością Barry sporą część swoich wygranych oddaje na cele charytatywne, dzięki czemu nazywany jest „Robin Hoodem Pokera„. Poza tym napisał też bardzo dobrą książkę pod tytułem „Ace on The River: An Advanced Poker Guide”, którą zabiera ze sobą na każdy turniej. Dla gracza, który go wyeliminuje Greenstein wpisuje specjalną dedykację i wraz z autografem wręcza ją swojemu pogromcy.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Barry'ego Greenteina:

Jennifer Harman

Jennifer Harman urodziła się 29 listopada 1964 roku w Reno w stanie Nevada. Z pokerem związana od najmłodszych lat ponieważ bardzo często była świadkiem domowych gierek z udziałem rodziców. Często zajmowała miejsca przy stole gdzie liczyła i układała żetony, następnie tasowała karty i w końcu zaczęła grać. Miała wtedy zaledwie 8 lat, ale jak mówi, już wtedy ogrywała babcię i rodziców. Następnie grała … z kim się dało, a niestety dla niej nie wielu chciało z nią grać. W wieku 16 lat zakupiła fałszywy dowód osobisty dzięki, któremu mogła bez przeszkód rywalizować w kasynach. Mimo dobrych zarobków z pokerem, przynajmniej na początku, nie wiązała jednak swojej przyszłości i rozpoczęła studia na University of Nevada, które ukończyła z tytułem Major of Biology. W międzyczasie więcej pracowała jako kelnerka w pobliskim pubie niż zasiadała przy zielonym stoliku. Sytuacja zmieniła się po szkole, kiedy poker pochłonął ją całkowicie, ale ten „namiętny romans” trwał tylko dwa lata ponieważ Jen chciała wystartować z własnym biznesem. Wystartowała i … zbankrutowała. Szybko stwierdziła, że była to najgorsza decyzja w jej życiu i żeby spłacić długi wróciła do pokera. Początki były ciężkie, ale na szczęście przyjaciel pożyczył jej $50,000 dzięki czemu nie musiała się martwić o bankroll i mogła skupić się tylko na grze. Jen szybko oddała dług i od tego czasu nigdy więcej nie musiała już martwić się o gotówkę. Przygodę z grą turniejową rozpoczęła w połowie lat 90, ale jej pierwsza poważna wygrana pochodzi z WSOP 2000 gdzie wygrała Event w No Limit Deuce to Seven Lowball. Poza dwiema bransoletkami Harman nie ma się jednak czym pochwalić jeżeli chodzi o grę turniejową, ale to nigdy nie była jej domena. Co innego gry cash. Jest uważana za specjalistkę od Limit Hold'ema, która nie odmawia żadnych wyzwań. Kilka lat temu była w grupie „Korporacji”, która zmierzyła się w pojedynkach heads up z miliarderem Andym Bealem na stawkach $100,000/$200,000. Korporacja przegrała gigantyczne pieniądze, ale Jennifer wygrała wtedy dla grupy 9 milionów dolarów i zmniejszyła straty. Dodajmy, że całą grupę ratował wtedy Phil Ivey. Harman jest autorką rozdziału o Limit Hold'em w pokerowej Biblii Super System II wydanej przez Doyla Brunsona, a prywatnie żoną zawodowego pokerzysty Marco Traniello.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Jennifer Harman:

Linda Johnson urodziła się 14 października 1953 roku w Long Island w stanie New York. Jej kariera z pokerem rozpoczęła się od gry w Black Jacka. Linda praktycznie „od zawsze” miała ciągoty do hazardu i bardzo często latała do Las Vegas by grać w Black Jacka. Jak można sobie wyobrazić jej eskapady nie przynosiły jej zbyt wiele dochodów i wtedy do akcji wkroczył jej ojciec. Podpowiedział jej by spróbowała swoich sił w pokerze, gdzie nie będzie stawiać przeciwko kasynu a jej rywalami będą tacy sami gracze jak ona. Spróbowała i już nigdy nie rozstała się z pokerem. Wprawdzie w turniejach zbyt wiele nie wygrała, ale w swoim dorobku ma jedną bransoletkę WSOP. Zaczęła jednak więcej działać na rzecz pokera niż w niego grać. Pracowała przy World Poker Tour, była autorką tekstów dla magazynuCard Player i co najważniejsze założyła Tournament Directors Association–organizację, która ustala zasady gry w pokerowych turniejach. W 2009 roku rozpoczęła współprace z organizacją non-profit PokerGives.org, która zbiera od pokerzystów środki na cele charytatywne. W środowisku pokerowym znana jest jako Pierwsza Dama Pokera („The First Lady of Poker”). Johnson ciągle gra w pokera, ale co ciekawe teraz gra głównie online spędzając przy komputerze 20-30 godzin tygodniowo. Jest członkinią Kobiecej Pokerowej Galerii Sław.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Lindy Johnson:

John Juanda jest najmłodszym kandydatem na liście nominowanych. Urodzony 8 lipca 1971 roku w Medan w Indonezji ma dokładnie 40  lat i zaledwie kilka miesięcy temu spełnił najważniejszy warunek czyli „Chip Reese Rule” . Jako dzieciak Johnson nie miał kontaktu z kartami, ale wiadomo, że zamiast tego bardzo dużo… biegał . Niestety informacje na temat jego życia w ojczystym kraju są często ze sobą sprzeczne, ale wiadomo, że wybiegał sobie przyszłość w USA gdzie dostał stypendium na Oklahoma State University. Następnie dostał kolejne stypendium i trafił na Seatle University, gdzie uzyskał tytuł MBA. Na obu uczelniach był gwiazdą lekkiej atletyki i bił na bieżni uczelniane rekordy, tak sprintach jak i w biegach średniodystansowych (od 200 metrów do 5,000 metrów). Kariery zawodowej nie związał jednak ze sportem, a zamiast tego był obnośnym sprzedawcą… Biblii. Na szczęście na studiach grywał dla rozrywki w pokera i kiedy brakowało mu pieniędzy na życie zdecydował się na mały zaryzykować. Decyzja okazała się bardzo słuszna i John Juanda został jednym z najlepszych graczy na świecie.  Jego początki związane są ściśle z Commerce Casino w Los Angeles gdzie grywał stoliki cashowe i turnieje z niskim wpisowym. To właśnie MTT od razu przyciągnęły jego uwagę ponieważ jak sam mówił mógł tam wygrać dużo nie ryzykując środków, których … nie miał. Pierwsze większe sukcesy turniejowe osiągnął w 1997 roku kiedy w ciągu dwóch dni dwa razy zaszedł na FT w tym samym turnieju (BI 100$+R). Od tej chwili jego kariera rozwijała się już błyskawicznie i  kilka lat później John był już prawdziwą turniejową gwiazdą. W latach 2001, 2002 wygrał organizowany Card Playera prestiżowy ranking „Player of The Year” a kilka lat później związał się z Full Tilt Poker. Swoją pierwszą bransoletkę WSOP wygrał w 2002 roku, ale jego największym sukcesem w karierze była wygrana podczas Main Eventu WSOP Europe w 2008 za co odebrał prawie 1,6 mln dolarów. Poza tym, że należy do najlepszych graczy turniejowych na świecie jest również uznanym graczem cashowym. Phil Ivey powiedział kiedyś o nim, że jest jednym z rywali, których przy stole po prostu się boi. Być może stąd właśnie wziął się jego nick „Scary Eye John„, bo trzeba przyznać, że faktycznie jego oczy podczas czytania rywali mogą przerażać.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Johna Juandy:

Jedyny Europejczyk na liście! Marcel Luske urodził się 23 marca 1953 roku w Amsterdamie. Z pokerem Marcela poznali jego bracia, którzy zabijali czas w zimowe wieczory. Luske na początku traktował pokera jak zwykłą karciankę, ale szybko zaczął zagłębiać się tajniki gry i zastanawiać nad swoimi zagraniami i błędami. Zanim jednak rozpoczął karierę poważnego pokerzysty Luske imał się różnych prac. Był między innymi sprzedawcą, pracował w nocnych klubach i Urzędzie Celnym. Często po pracy zamiast do domu trafiał do pokerowych klubów i kasyn gdzie szybko wpadł na pomysł własnego biznesu. Otworzył własny klub, ale po kilku miesiącach działalności zdał sobie sprawę, że lepszy z niego gracz niż biznesmen. Odpuścił pracę i klub i zaczął życie pro zarabiając na życie głównie w cashówkach. Jak jednak przystało na zawodowego pokerzystę nie potrafił odpuścić sobie turniejów, które okazały się dla niego bardzo dochodowe. Szybko zyskał sobie przydomek Latający Holender („Flying Dutchman„) a pokerzyści-amatorzy na całym świecie zaczęli odwrotnie nosić okulary co było znakiem firmowym Holendra. Amatorów takiego stylu można było spotkać nawet na turniejach w Polsce. Umiejętności Marcela zostały docenione tym bardziej, że był on nauczycielem i mentorem dla takich pokerzystów jak David Williams i Kiril Gerasimov. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że uczniowie przerośli mistrza. Aktualnie Luske jest członkiem teamu PokerStars Pro i jednym z najważniejszych ambasadorów pokera na świecie. Poza pokerem Marcel Luske ma jeszcze jedną pasję – śpiewanie. Kto by się tego spodziewał? Luske śpiewa jednak całe życie i w 2009 roku w Bellagio odbyła się oficjalna premiera jego debiutanckiego albumu:”More than just a game”.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Marcela Luske:

Jack McClelland

Jack McClelland urodził się w 1952 roku w McConnellsville, małym miasteczku w stanie Ohio, gdzie dzieci i młodzież nie miały zbyt wielu rozrywek. Na szczęście dużo do roboty nie miała również jego babcia, która była nałogową hazardzistką i zamiast dobrze wychowywać wnuczka nauczyła go gry w karty. Jack grał od chwili, w której… nauczył się wchodzić i siadać na kuchenny stołek. Babcia uznała, że to odpowiedni wiek by rozpocząć przygodę z pokerem, ale wiedziała co robi. Poza tym, że dawała mu regularny wycisk poświęciła sporo czasu by poprzez grę uczyć go matematyki za co Jack kilkanaście lat później bardzo jej dziękował. To właśnie karty pomogły mu bezproblemowo przejść przez szkołę. Jako chory dzieciak większość wolnego czasu spędzał w domu i dużo myślał co zrobić by pomóc rodzinie w kłopotach finansowych. Nie trudno sobie wyobrazić, że jego pierwszym pomysłem był właśnie poker, a raczej organizowanie rozgrywek pokerowych dla dzieci. Karierę „organizatora” musiał jednak zakończyć, kiedy wraz z rodziną przeprowadził się do Las Vegas, ale to chyba było najlepsze z miejsc gdzie młody Jack mógł trafić. Od razu wymarzył sobie pracę w kasynie i nie miało dla niego znaczenia jakie to będzie kasyno. Najważniejsze by pracował przy pokerze. W końcu, po długich poszukiwaniach,  dostał pracę w Sahara Casino, ale posada daleko odbiegała od jego oczekiwań. Był chłopcem od wszystkiego, ale od pokera trzymany był z daleka. Pracował ciężko i swoim oddaniem udowodnił właścicielom kasyna, że stać go na więcej niż tylko bycie chłopcem na posyłki. Dostał posadę krupiera przy pokerowych stołach, a już po roku został jednym z kierowników. W Saharze pracował aż do 1980 roku. Kiedy jednak kasyno zostało sprzedane skończył się dla niego pewien etap w życiu. Następnie pracował w kilku miejscach na The Strip i po wielu nieudanych próbach podjął kluczową decyzję w swoim życiu. Został zawodowym pokerzystą. Warto od razu dodać, że bardzo marnym zawodowym pokerzystą, który zamiast wykorzystywać błędy nierozgarniętych rywali cały czas ich poprawiał. Jack widział także wszystkie błędy krupierów i kiedy pewnego razy wrócił do domu i po raz kolejny męczył żonę swoimi wywodami na temat złej organizacji gry ta nie wytrzymała i wypaliła: „Przestań! Skoro tak jest to czemu nic z tym nie zrobisz?„. McClelland chwilę się zastanowił i… rozpoczął współpracę z WSOP. To właśnie dzięki niemu WSOP błyskawicznie rozwijał się w latach 80′ i 90′. Był jednym z najlepszych Dyrektorów Turniejów i prawdziwym ekspertem w organizowaniu rozgrywek. Dzielił się swoim doświadczeniem nie tylko w USA, ale także w Rosji, Australii, na Artubie czy Wyspie Man. To on w późniejszych latach zapewnił sukces rozgrywkom Aruba Poker Classic. Krótko po 9/11 związał się z Bellagio a następnie rozpoczął współpracę z nowo powstającym cyklem – World Poker Tour. W swojej karierze ma tez na koncie wyciągnięcie z tarapatów serwis UltimateBet. Jest jednym z tych osób, dzięki którym poker bardzo się rozwinął i chyba możemy jasno powiedzieć, że jest pewniakiem do Poker Hall of Fame. Bo jak można nie wybrać kogoś kto powiedział „Poker nie jest sprawą życia lub śmierci, to coś zdecydowanie ważniejszego.„

Poniżej największe turniejowe sukcesy Jacka McClellanda:

Tom McEvoy

Tom McEvoy urodził się 14 listopada 1944 miasteczku Grand Rapids, w stanie Michigan. Zanim na poważnie zainteresował się pokerem był, podobnie jak Moneymaker, księgowym.  Praca znudziła go po zaledwie kilku latach i kiedy miał już 30-tkę na karku rozpoczął karierę zawodowego pokerzysty. Być może jego życie potoczyło by się całkiem inaczej gdyby nie szef, który widząc znudzonego i nic nie robiącego w pracy Toma po prostu go wyrzucił. 9 lat później Tom wygrał World Series of Poker Main Event 1983 i został Mistrzem Świata. Jego szef powinien chyba upomnieć się o procent od wygranych, bo gdyby nie on to McEvoy nigdy nie został by legendą pokera. Legendarny był też jego heads up z Rodem Peatem, który aż do 2006 roku był najdłuższym pojedynkiem 1 na 1 w historii WSOP, i prawdopodobnie także w historii wszystkich turniejów rozegranych na świecie do tego czasu. Tom McEvoy poza grą okazał się być także całkiem dobrym autorem książek pokerowych, których napisał kilkanaście a najlepszymi są „Tournament Poker” i „Championship No-Limit & Pot Limit Hold’em”.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Toma McEvoya:

Scotty Nguyen

Scotty Nguyen to jedna z najbarwniejszych postaci w pokerowym środowisku. Urodzony 28 września 1962 roku w miejscowości Nha Trang w Wietnamie mógł nawet nie dożyć pełnoletniości kiedy w wieku 14 lat uciekał wraz z rodziną ze swojego kraju do USA. Ucieczka nie poszła jednak najlepiej, a Scotty opowiedział swoją historię podczas jednego z programów Poker After Dark. Cały świat mógł się wtedy dowiedzieć jak on, jego brat i 17 innych osób spędzili na łodzi 22 dni próbując uciec z Wietnamu. Nikt z nich nie przewidział, że na morzu przyjdzie im spędzić tak dużo czasu. W tym czasie brat Scotty'iego bardzo poważnie zachorował i był bliski śmierci, tak samo zresztą jak wszyscy pozostali ludzie, którzy wręcz umierali z głodu. Scotty powiedział, że już pogodził się ze śmiercią brata i zdecydował się, że po jego śmierci jego zwłoki zostaną … zjedzone! Na szczęście brat nie zdążył umrzeć, a ta dramatyczna historia skończyła się kilkanaście godzin później, kiedy przez przypadek natknął się na nich Tajwański statek. Dramatyczna historia zakończyła się happy endem i Nguyen trafił do USA. Swoją karierę pokerową rozpoczynał w wieku 21 lat jako krupier w kasynie Harrah's. Dzięki tej pracy mógł podglądać najlepszych i szybko nauczył się teorii gry. Jak można sobie wyobrazić duże pieniądze podziałały na młody umysł Nguyena i szybko zrezygnował on z pracy na rzecz kariery profesjonalnego pokerzysty. Praktyka znacznie się jednak różniła od teorii i Scotty przegrywał wszystko co miał. Problemy z pieniędzmi wpędziły go w kłopoty z marihuaną, kokainą i alkoholem przez co trafił praktycznie na samo dno. Książę Pokera („Prince of Poker”) wrócił jednak do gry i odbudował nie tylko swój bankroll ale i całe swoje życie. W 1998 Scotty wygrał WSOP Main Event i został Mistrzem Świata. Był uwielbiany i bardzo ceniony przez całe pokerowe środowisko aż do 2008 roku. Wtedy właśnie wygrał turniej H.O.R.S.E. z wpisowym $50,000, ale będąc pijanym przy stole obraził swoich przeciwników. Być może cała historia szybko została by zapomniana gdyby przy okazji nie obraził zmarłego kilka miesięcy wcześniej Chipa Reese'a. Błędy zostały mu jednak wybaczone i być może teraz jego zdjęcie pojawi się obok legendarnego Reese’a.

Poniżej największe turniejowe sukcesy Scotty'iego Nguyena:

Huckleberry Seed urodził się 15 stycznia 1969 roku w Santa Clara w stanie California. Seed od małego kochał sport i rywalizację z nim związaną, ale zanim zagrał pierwszą partię w pokera był bardzo zdolnym koszykarzem. Dorastał w Corvallis w stanie Montana gdzie uczęszczał do szkoły średniej i walczył o stypendium sportowe. W 1987 roku reprezentował nawet stan Montana w międzystanowych mistrzostwach, ale trafił na California Institute of Technology i tam wszystko się zmieniło. Koledzy z bractwa pokazali mu pokera i życie Hucka zmieniło się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zrezygnował z gry w koszykówkę, odpuścił także studia i w 1989 roku rozpoczął karierę zawodowego pokerzysty. Decyzja okazała się jak najbardziej słuszna gdyż już w 1996 roku wygrał Main Event WSOP i został Mistrzem Świata z milionem dolarów na koncie. W 1999 roku był bliski powtórzenia sukcesu, ale odpadł na 6 miejscu wyeliminowany przez późniejszego mistrza Noela Furlonga. Ponieważ kocha ciągłą rywalizację Seed brał udział w wielu szalonych pro-betach. Z zakładów przeważnie wychodził zwycięsko, ale łatwo nie było. Huck bił rekordy biegając na jedną milę, rok chodził nieogolony i przez 24 godziny pływał w oceanie. W jednym z zakładów wygrał sześciocyfrową kwotę po tym jak w ciągu jednego dnia cztery razy przeszedł całe pole golfowe mając poniżej 100 uderzeń i używając tylko trzech kijów golfowych!

Poniżej największe turniejowe sukcesy Hucka Seeda:

Na koniec jeszcze wszyscy członkowie Poker Hall Of Fame: